2011

2011 was een goed jaar, een mooi jaar. Het was niet zo 'mijn jaar' als ik eind vorig jaar voorspelde, maar dat geeft niet. Het was misschien geen piekjaar, maar wel één met een gestaag stijgende lijn. Dat is misschien wel het belangrijkste wat dit jaar me gebracht heeft: rust. Meer balans. De dalen minder diep en dat de pieken minder hoog lijken, komt vooral omdat de basis steeds hoger ligt. Ik word steeds gelukkiger en het beklijft. Wat wil ik dan nog meer?

Nou, van alles, maar dat komt wel. Misschien in 2012, misschien daarna, misschien als ik oud en grijs met mijn liefste rolstoelraces houd. Zolang je vertrouwen hebt en niet bang bent om ergens voor te gaan, komt het wel goed.

In 2011 ging ik op reis. Eind januari ging ik met Jazz en Eef een weekend naar Vejer, Spanje. Zes weken eerder was ik er vertrokken, maar het was nog steeds vertrouwd. Een week later ging ik weer, dit keer met Nathalie. Begin maart stapte ik alweer op het vliegtuig, dit keer met BV. In mei ging ik nog een paar dagen met mijn ouders en half juli nog een week alleen. Vijf keer Spanje, vijf keer mooi. Wanneer ik weer ga, weet ik niet, maar dat ik ga staat vast. Als je ergens je hart verliest, vergeet dan niet het op te zoeken.

Ik ging ook naar Berlijn, Londen en Brugge en sloot het jaar natuurlijk geweldig af. Vier weken reizen door Zuid-Amerika, hoe mooi wil je het krijgen? Dit alles wakkert de reiszin alleen maar verder aan. Italië, Griekenland, Parijs, Berlijn, Spanje. Zuid-Afrika, Maleisië, Vietnam, Brazilië, Canada, Nieuw-Zeeland. Ja graag.

In 2011 schreef ik twee scripties en haalde ik mijn diploma. Sindsdien werk ik, scharrel ik mijn geld bij elkaar, maar ik kijk er naar uit in september weer verder te studeren. En ook tot die tijd blijft er genoeg te studeren, al is het dan niet aan een universiteit.

Verder was er veel ruimte voor liefde & vriendschap. Samenwonen met de liefste is nog steeds fijn, ik waai regelmatig langs bij mijn familie en zie zus en nichtjes iedere week. Mijn oudste vriendinnen vinden nog steeds hun weg naar banken met thee of wijn en nieuwe vriendschappen voelen niet erg nieuw meer. Zelfs al wonen ze nu tijdelijk in Taiwan, of permanent in het westen. Risotto gaat overal. En BV en ik vinden altijd onze weg; Breda, Den Haag of Londen, het maakt niet uit.

Ook ben ik meer gaan sporten dit jaar. Ik begon met zwemmen, regelmatig fietste ik 100km per week en ik pakte het hardlopen weer op. Hoewel het zwemmen nu even stil ligt, liep ik gister voor het eerst dit jaar, voor het eerst ooit, bijna 8 kilometer. De rest van de dag gloeide ik nog na. Belangrijke les: ik voel me beter als ik sport. Dat mijn kleren beter zitten is bijzaak, het effect op mijn gemoedstoestand is direct merkbaar en veel belangrijker.

Wat ik miste dit jaar was de zekerheid die je krijgt door ergens vol voor te gaan. Het enthousiasme dat aangewakkerd wordt door passie en doorzettingsvermogen - en vice versa. Bij vlagen was het er, maar het vervliegt zo makkelijk in de wervelwind van alledag. Meer dan eens is me verteld dat ik meer kan dan dit, meer moet om mezelf wakker te houden. Nog vaker zei ik mezelf hetzelfde. Ik begin te luisteren, en dat is de belofte die ik mezelf heb gemaakt, die ik iedere dag herhaal:

Ik geef mezelf wat ik nodig heb.

Kom maar op, nieuwe dagen, nieuw jaar, nieuwe studie, oude dromen en nieuwe plannen. Genieten van mooie boeken, nog meer kilometers lopen, vegan brownies en risotto met heel veel kaas. Nog meer dingen doen waar ik van houd en in die uitersten balans vinden. Mijn balans. Als die soms wat scheef lijkt, geeft het niet, zolang ik maar lekker sta.