Egelmeisje

The kind of sad that makes you wonder
if you were ever really sad before, 

‘cause if that was sad, then what is this? 

Sadder. The saddest kind of sad there is.

Vandaag is een feestdag. In veel opzichten kun je zeggen dat het dat juist niet is, maar wat moet je anders? Huilen heb ik al gedaan, zo vaak, en er komt een punt dat huilen de lading niet meer dekt. Dat verdriet ook maar zo verdrietig is.

En verdriet mag altijd, dat vind ik echt, maar soms hoeft het niet. Soms ben je uitverdriet, zoals je ook uitgehold kunt zijn wanneer het eeuwige rennen de leegte in je juist vergroot.

Dus het is een feestdag. Vandaag hebben we gevierd. Ik heb gedacht aan hoe oud je zou zijn geworden, dat je ouder had moeten zijn dan ik nu, maar altijd jonger blijft. Ik heb gevierd dat je er was, ooit, en dat ik er nog ben. Dat er nog zoveel is. Iedere dag zou een feestje moeten zijn, dingen doen ‘omdat ik het wil’.

Ik vertel mezelf dat dit is wat jij wilde, maar ik geloof mezelf maar half. Als je echt had mogen kiezen, zou dit niet zijn wat je koos. Misschien zou je kiezen voor een eeuwige zomer, voor zwemmen in een bosmeer, voor een huis vol dieren, vol liefde. Voor vertrouwen zo groot dat het nooit op zou zijn. Voor een leven waarin genoeg liefde was, en dat die liefde genoeg zou zijn. Als jij had mogen kiezen, zou je vandaag drieëntwintig geworden zijn.

Maar we mogen niet alles kiezen. Stoppen of doorgaan - iets anders kon niet.

Verdriet of vieren. Ik vier je, en denk niet dat lachen minder weegt dan huilen. Ik lach je, ik hart je, ik lief je, ik leef je en er is niets dat ik beter kan dan dat.