Heimwee naar Vejer

Jimmy, won't you please come home

Where the grass is green and the buffaloes roam

  

De dag was nog lang niet afgelopen en we zouden nog veel meer lachen, nog veel meer drinken, dansen, in het Spaans praten over dingen die we nog nooit hebben gedaan - maar dat allemaal pas later. En aan later dachten we niet. Er was geen Nederland, geen dag anders dan deze, geen moment eerder of later dan dat. Vijf vrienden en een hond, muziek en zand in onze oren, spierpijn in benen en buik, een gevulde maag, onbewust omhoog krullende mondhoeken en een hart dat zou ontploffen van geluk als het niet zo wagenwijd open stond.

Heimwee huist in mijn lijf. Voelbaar, aanwijsbaar. Ik weet waar het zit, maar kan er nu niets aan doen. Er is geen andere remedie voor dan terug gaan, terug blijven gaan, en tot die tijd de herinneringen koesteren. Bitterzoet, maar wat zijn ze mooi. En wat ben ik bevoorrecht er zo veel te hebben.

We kijken over de heuvels. "Dit ben jij. Het is nieuw en anders genoeg dat het nog leuk is hier te komen, maar je bent hier zo vertrouwd dat je de weg naar Vejer de terugweg noemt."

Ik mis de heuvels met de windmolens - dus dít is glooiend landschap. Het uitzicht op Sevilla wanneer mijn vliegtuig landt. Het gevoel als ik weer voet op Spaanse bodem zet "ja, ja, ja" - en een hart dat niet sneller gaat kloppen, maar juist ontspant. Ik mis de zee die oplicht in de zon, de uitgestrekte stranden en het uitzicht op Afrika. De hoge duinen waar ik met mijn armen in de lucht vanaf kan rennen, mijn jurkje wapperend achter me aan. De smalle, steile straten, het leven op straat. Koffie drinken in Bar Bejines, wijn in La Bodeguita. Het voortdurende "hasta mañana", omdat je op veel plekken morgen toch weer bent. Het hoekje op de bank van BM waar ik eten en boeken verslond. De zachte bank van DR: 

Dit zijn de dagen die kabbelen. Ontspanning, Goed Voedsel en je om half zes 's ochtends op een bekende roze bank bevinden, terwijl nieuwe vriendschap op je schouder ligt te slapen.

In de auto over de wegen met de drempels op onverwachte plekken, naar het restaurant met uitzicht op Vejer. Of, nog hoger de heuvels in, de plek waar we aten en het onweer steeds dichterbij zagen komen. Prachtige nachten: Onweer boven zee of meer sterren dan ik ooit eerder zag. Alle plaatsen waar ik in slaap viel, de plekken waar ik droomde. De mogelijkheden. Mijn Spaanse woordenboek als een cadeau dat ik steeds opnieuw mocht uitpakken, er was altijd iets nieuws te vinden.

Zoveel te ontdekken. Prachtige uitzichten, kleine dorpjes, drukke steden, hoe zout de zee is en hoe scherp het zand in volle wind, maar ook: zoveel in mij. Zoveel over mij. Dat ik zo houd van leren en van alleen, maar niet eenzaam zijn. Dat ik niet overal hoef te zijn, niet overal kan zijn, maar dat ik altijd kan doen wat belangrijk is. Hier zijn. Nu zijn. Eva zijn. 

Dat spinaziesalade met geitenkaas en ananas hemels is en ik wel van zwaardvis, maar niet van inktvis houd. Dat lucht aaibaar kan zijn. Dat ik mezelf altijd meeneem, en dat dat goed is. Dat dat niet wegneemt dat ik verander en veranderd bén sindsdien. Gegroeid in wat belangrijk is en losgelaten wat me niet meer paste. En toch weet ik: ik pas daar nog steeds. Er is daar zo veel voor mij, niet in de laatste plaats het stuk van mijn hart dat ik daar achterliet. 

Het is een kleine wereld, maar het was míjn kleine wereld en daar zo groots in.

Dit stuk schreef ik voor ik nieuws kreeg. Nieuws waar ik eerst heel erg van baalde, maar dat nu mogelijkheden biedt. "Opties!" zoals in één van onze Spaanse inside jokes. Wie weet ga ik eerder terug dan ik denk.