Punta Ninfas & Peninsula Valdes

24 november, bovenste verdieping Ecocentro, Puerto Madryn

Alles zit onder de as. De auto’s, mijn schoenen, vingers, lippen. Ik zou nu mijlenver moeten kunnen kijken, maar zie de horizon niet eens.

Het hele stadje is gehuld in een aswolk. Ik weet niet waar de as vandaan komt, maar het is nu hier in elk geval. Net als wij. Beiden niet waar we moeten zijn. We hadden nu in het vliegtuig naar Ushuaia moeten zitten. Ik vroeg me van alles af: Klopt de reservering wel? Is onze betaling goed aangekomen? Hoe laat moeten we op het vliegveld zijn? Hoe komen we daar? Ik legde deze vragen voor aan iemand van het hostel die voor ons ging bellen. Gerust plofte ik neer met een kop koffie.

“Sorry. I just spoke to Mr. Flight and he says: no flights.”

No flights?! Daar had ik geen rekening mee gehouden. Een bezoek aan Aerolineas Argentinas bevestigde dat er voorlopig geen vluchten zouden zijn, misschien overmorgen weer. Met de bus zouden we er 30 uur over doen, maar het leek de enige optie. Het probleem was dat we het hostel in Ushui al hadden geboekt, evenals de vlucht daarvandaan en het hostel in El Calafate. Bij de bus terminal bleken alle bussen voor vandaag al volgeboekt te zijn, met de bus van morgen zouden we er zaterdagavond kunnen zijn. Om dan zondag door te vliegen naar El Calafate? Zonde!

Dus hebben we toch een bus geboekt – je moet toch wat – en zijn vervolgens terug gegaan naar Aerolineas om onze vlucht van zondag naar dinsdag om te boeken. Een belrondje zorgde er voor dat de hostels ook werden omgeboekt en het hostel in Puerto Madryn had door wat annuleringen gelukkig toch nog 2 bedden voor vannacht. Het is jammer dat we nu 2 dagen verliezen, maar het is niet anders. Komt wel goed.

Het is wel weer tijd om door te gaan, we hebben gedaan waar we voor kwamen. Hoewel het stadje best gezellig is, zijn het de omgeving en de dieren die het hier bijzonder maken. Dinsdagochtend kwamen we aan met de bus en ’s middags konden we gelijk door naar Punta Ninfas, wat op een uur rijden ligt. De lange, rechte weg bestond uit zand en gravel; geen wonder dat alle auto’s hier beschadigd zijn. In Punta Ninfas is de enige zeeolifanten-kolonie waar je echt bij mag komen. Vanaf een soort klif moet je naar beneden lopen/glijden/struikelen en dan sta je oog in oog met een stuk of 30 zeeolifanten. Uh, hallo.

De volwassen mannen, met die karakteristieke slurf, zijn helaas alweer weg, maar de vrouwtjes zijn alsnog best groot en de jongen lijken lief. Tot ze hun bek open doen en op je af komen: dan ben je heel snel weg.

De dag daarna zijn we naar de Peninsula Valdes geweest, een beschermd natuurgebied waar je allerlei dieren kunt zien. We zagen alweer zeeolifanten, alleen nu van een flinke afstand. Er zitten ook orka’s in de buurt, maar hoewel onze gids Ugo ons aanspoorde positief te blijven, hebben we die niet gezien. “Come on, we need to bring our positivity. It’s no science, but it works. We are positive, we receive. You must trust Ugo.”
We zagen wel pinguïns, een vosje, een soort beesten die op lama’s lijken en, na lang wachten tot de wind ging liggen en we de haven uit mochten: walvissen.

Wat een gave beesten zijn dat. Zo’n lompe kop en dan zo’n sierlijke staart. Het was lastig ze goed op de foto te zetten, mar ik heb herinneringen. We hebben 4 of 5 verschillende volwassen vrouwtjes gezien, sommigen met jong. Meestal kwamen ze alleen met hun kop of een klein stuk staart boven water, maar 1 hield z’n staart lange tijd hoog uit het water. Waarschijnlijk dezelfde uitslover die even later samen met een andere nog een paar keer uit het water sprong.

En vandaag dus naar het Ecocentro geweest. Een walvisskelet, overzichtskaarten van wie wie eet. Walvisgeluiden en donkere gangen met touwtjes die het idee gaven door de mond van zo’n dier te lopen. Koffie en warme chocolademelk en, helemaal bovenaan, een fijne rustplek. Twee trappen omhoog. Witte muren en lichte banken, de blauwgrijze zee en verder niemand. Meer heb ik nu ook niet nodig.