Zadar: Zonsondergang in helder water

Al vanuit de lucht zag ik hoe helder de zee was. Ik wist het al, was het niet echt vergeten, maar toch verbaasde het me. En dat terwijl ik het ooit, jaren geleden, uit heb gegild toen ik midden in zee naar beneden keek en onder mijn benen de eindeloze diepte in kon kijken. Prachtig, maar beangstigend vond ik het toen.

Nu keek ik naar beneden en zag goed hoe de eilanden voor de kust ooit een bergrug vormden. Op sommige plekken zag ik nog precies de dalen: de zeebodem zichtbaar van kust tot kust.

Er is weinig zandstrand, wat vooral een voordeel is. De zee is zo dichtbij. Als je vanuit de bus uit het raam kijkt, lijkt het alsof je over het water scheert. Vanaf de boulevard kun je een school vissen zien schitteren en als je wilt ontbijten aan zee kun je je benen over de rand laten bungelen en met je tenen net wel of niet het water in.

Ik ging niet het water in, veel te koud, maar zat wel veel op de kant. Met m'n broodje, wat drinken, een boek of camera. Met blote armen bijna verbranden, of met mijn jas, 's avonds bij zonsondergang, wanneer het water langzaam aan helderheid verliest.

Gedurende de hele dag zie je de kleur van de lucht weerspiegeld in het water. Een strakblauwe lucht en diep groenblauwe zee. Tinten paars, roze, rood en oranje golven ook mee in het water. Ik weet dat de zon iedere dag weer ondergaat. Dat er op ieder moment ergens ter wereld een zonsondergang is. Het is normaal, letterlijk zo dagelijks, maar ik blijf het bijzonder vinden. Wonderlijk, betoverend. Het bewijs dat er ook in alledaagse dingen zoveel moois te vinden is.