I Love London

                                                                        Bron

Ik was nooit zo'n Londenmeisje. Er zijn steden, plekken waar ik heel graag heen wilde. En eenmaal geweest, graag nog een keer en nog een keer. Londen was niet zo'n stad. Grijs. Donker. Saai en een beetje stijf.

Nee, dan romantisch Parijs. Wervelend Berlijn. Barcelona en Buenos Aires.

Toen ik gisterochtend wakker werd, was dat anders. Door de grote ramen stroomde het zonlicht de kamer in en hoog boven me zag ik de blauwe lucht. Ook hier is het lente. We liepen naar de supermarkt voor ontbijt en namen gelijk onze lunch mee. Witte druiven, aardbeien, olijven, een pak ananassap en een fles prosecco om te vieren dat BV jarig was.

We liepen rond, dronken ijskoffie bij "Look mum, no hands!", gingen een paar winkels in, kletsten bij, aten in het park. Wilden terug met de bus, maar hadden geen kleingeld. Dus daar ging ik, op een huurfiets, de drukste straat van Londen af. Aan de linkerkant van de weg. Tussen twee dubbeldekkers ingedrukt. Mijn hand uitsteken en maar hopen dat het verkeer me zag. Ik was zo trots toen ik veilig thuis was.

Want thuis voel ik me wel, hier, in deze stad, in dit huis, bij BV en haar liefste. Natuurlijk had ik om heel veel redenen graag gehad dat ze niet hier was, maar ik snap het wel. Ik snap haar liefde. En ergens tussen de prachtige, hoge gebouwen, de stralende zon, de uitgestrekte grasvlakte, de Nike-store en de Topshop, de musea en dat lelijke gebouw waar verrassende binnenplaatjes en fonteinen met groen water te vinden zijn. Tussen de 'Slaughtered Lamb' en de fles Malbec, de gruyere tortilla en de frozen yogurt, de perfect aangeklede meisjes en de mannen in een Mickey Mouse trui. In mijn lentebroek, met mijn voeten in het gras, haar hand in de mijne en mijn dromen naast die van haar. En ik dacht: Ja, hier wil ik wel blijven.

Gelukkig maar. Ik ga hier de komende jaren vaak zijn en ik heb er zin in.