Buenos Aires

Vrijdagavond, 21.00 lokale tijd, kwamen we aan in Buenos Aires. In de rij voor de douane, tassen ophalen, tassencontrole en 2 uur later stapten we ons hostel binnen. Niet al te veel bijzonders, maar prima. De kamer was knus, bed lag best lekker. Badkamer schoon, keuken niet. Hoewel het bed prima was, sliepen we toch niet erg lekker. Er is veel lawaai op straat, ook ’s nachts. Met ramen dicht slapen was te warmen, ramen open te veel herrie.

Overal in de stad is verkeer. Honderden bussen rijden in een semi-logisch patroon door de stad, net zoals de vele taxi’s, motoren, glimmende Audi’s en alle roestbakken. Een paar metrolijnen beslaan een klein deel van de stad, maar lang niet alles, en de meeste mensen bewegen zich bovengronds.

Net zo aanwezig zijn de geuren in de stad. Het is zo’n 25 graden dus alles ruikt nog sterker dan normaal. Al in de taxi vanaf het vliegveld rook ik een barbecue-lucht en inderdaad: op veel plekken in de stad ruikt het naar gebakken vlees. Of naar verse pizza. Nar knoflook. Of, minstens net zo aanwezig: de geur van uitlaatgassen, afval en urine. Een zwerver ligt met zijn dikke, blote buik op een stuk katron, zijn hoofd op een net iets te hoge stoeprand. Of in een portiek, voor de ingang van de metro, in het gras dat niet meer ruikt zoals je van lentegras verwacht.

Ja, grote delen van de stad zijn vies en vervallen, toch zeker de helft. Dan is er nog een kwart waar de dure huizen staan. Grote panden met wapperende vlaggen, glanzende hotels en heggen die er voor zorgden dat ik niet meer kreeg te zien dan dat. Hoewel ik blij ben dat ik ook deze kanten van Buenos Aires heb gezien, is alleen het laatste deel een reden om nog eens terug te komen. San Telmo, met je markt en kraampjes met vers sinaasappelsap. De messenslijper die zijn mes aandreef door heel hard te trappen op een omgebouwde fiets. De brede straten door de hele stad, bomen met paarse bloemen aan beide kanten. Overal eten en overal koffie – netjes met een glas water erbij.

En Palermo. De boekwinkel met naar het Spaans vertaalde buitenlandse schrijvers, waar ze koffie, broodjes en cake serveren. Gratis internet en een paar kranten op tafel, ik pas daar wel tussen. Kleine winkels afgewisseld met eetgelegenheden. Luxe, grote restaurants; alleen een venster waarvoor een rij locals op de stoep stond te wachten op hun pizza of empenada; de kleurrijke restaurantjes zoals die waar ik mijn verse pasta at.

Ik had graag nog iets meer tijd gehad om bijvoorbeeld het voetbalstadion in La Boca te zien, of boekhandel Ateneo, gevestigd in een oud theater. Ik had de begraafplaats in Recoleta nog wel willen zien, waar Evita begraven ligt. Ik had nog wel een stuk cheesecake willen eten, of citroentaart, of één van die andere taarten die me vanuit de etalages lieten watertanden. Misschien komt dat nog wel, misschien niet. Eerst nog heel veel andere dingen zien. Want hoewel Buenos Aires zeker genoeg te bieden heeft, dachten we allebei hetzelfde toen onze bus uit de stad vertrok: Nu kan het echt beginnen.