Omdat ik ook van delen hou.

Foto's door Suushi

Zondagavond

‘s Avonds gingen we uit eten bij het Italiaanse restaurant waar mijn docente, E.,  die avond ook moest werken. Ze knuffelde ons allebei, kletste honderduit en stelde uiteindelijk een rekening op waar lang niet alles opstond dat onze mond in was gegaan. Spinaziesalade met verse ananas, zachte geitenkaas en balsamico-azijn. Buffelmozzarella met lauwwarme tomaat, aubergine en basilicum. Gnocchi met gorgonzola en noten. Goede, volle wijn. Warm pizzabrood. Vol zaten we, stampvol. Maar na allebei “eat, pray, love” te hebben gelezen, konden we de dessertkaart niet negeren. 

Eén woord: chocoladepizza. Ik protesteerde nog voor de vorm, maar hoe vaak heb je de kans om chocoladepizza te eten? Met veel moeite kregen we bijna alles op, zij weerde zich kraniger dan ik. Oh, wat had ik graag meer ruimte in mijn buik gehad en ook het laatste stuk opgegeten…

Uitbuiken deden we met onze laptops in la Bodeguita. Verstandig zeiden we om kwart over twaalf barman M. gedag. Minder verstandig lieten we ons overhalen nog één drankje te doen. De bar was immers verder volledig leeg en M. zou om één uur de deuren sluiten – we konden hem nog wel even gezelschap houden. De botte humor en zijn verhalen over ‘vroeger’ werden afgewisseld met onderwerpen die harder waren en ons, hem, verzachtten. Het verlies van liefsten, het ontdekken van liefde, de offers die je maakt als je kiest en de consequenties van geen keuze willen maken. Hoe laat we thuis waren weet  ik niet, ik herinner me alleen nog de verbaasde blik op alle drie onze gezichten toen we ons realiseerden hoe laat het was.

Maandag

Fijn, een docente die me al een beetje kent. “Zullen we morgen iets later beginnen?” We waren haar dankbaar ’s ochtends. Met z’n drieën behandelden we de imperfecto en terwijl mijn lestijd allang voorbij was, ontbeten we, dronken we café con leche en colacao en praatten we nog na. Toen E. toch echt weer aan het werk moest (“maar vanavond moeten jullie naar la Bodeguita komen zodat ik afscheid kan nemen”) liepen Soes en ik rustig naar huis. We slenterden door de straten en lieten ons verleiden ‘even’ een winkel binnen te gaan. De winkels hier zijn dicht tussen 2 en 5, maar we liepen pas om kwart voor 3 weer naar buiten: al die tijd geduldig geholpen door een oprecht glimlachende verkoopster.

De middag brachten we door in bed met een film en dekens en om 7 uur maakten we ons klaar om weer terug het centrum in te lopen. Het was Soes’ laatste avond hier en die moest optimaal benut worden. Nadat we afscheid hadden genomen van E., keken we hoe Real Madrid werd ingemaakt door Barcelona en lachten om de mannen die in kleine kinderen veranderden. Daarna verhuisden we naar de bar om onze glazen en buiken te vullen, lazen we Spaanse roddelbladen en kletsten we met M. en BM, maar vooral met elkaar.

We dronken cocktails en keken elkaar zo lang aan dat we moesten lachen: omdat dat nou eenmaal gebeurt als je elkaar lang aankijkt, maar bovenal omdat de vreugde in elkaars ogen niet te missen was. We praatten een mix van Nederlands, Engels en Spaans en dachten vooral niet aan de weinige uren slaap die voor ons lagen. We toosten op “je vingers aflikken bij het leven” en “de aaibaarheid van alles”.

Nu is ze weer thuis, maar ik hoop, ik weet dat dat maar half waar is. Zij verloor haar hart hier aan de woeste zee, de witte huizen, de goedheid van de mensen, en het licht van de zon werd het licht in haar ogen. We maakten plannen om hier terug te komen in de lente, in de zomer, heel vaak, omdat altijd niet kan. De vlucht is goedkoop, de rit naar Vejer zo geregeld en het leven kost minder dan je terugkrijgt. Terugkomen hier is simpel; echt weggaan onmogelijk.

Dus lief genotsmeisje (hombre!), hou vast aan je whoo-heid, denk terug aan gedichten over verlangen en brieven waarin het waait, vergeet niet dat geven niet hetzelfde is als verliezen en dat avondlicht aaibaar is. De mensen, het weer en de natuur zijn alleen hier, maar dat wat je hier vond in jezelf, ligt altijd opgeslagen in je hart.