Week drie: Over het strand en aaibaarheid.

En zo is er al bijna weer een week voorbij, mijn derde week in Vejer. De afgelopen week ben ik verhuisd, probeerde ik onregelmatigheden in de indefenido onder de knie te krijgen, keek ik films in het Spaans, raakte ik verder bevriend met BM en wende aan de Spaanse tijden. Ik luisterde naar Spaanse poëzie, zag Spaans theater, ging vaker uit eten dan ik op één hand tellen kan, nam afscheid van mensen, begon langzaam meer Spaans te praten dan alleen “si, si, si” en kletste in het Engels bij met K. en L.

Gister reed ik met BM naar Sevilla om Soes op te halen. De Nederlandse woorden die mijn tong af kwamen rollen, voelden vreemd in mijn mond. Het plan om Sevilla te verkennen viel letterlijk in het water toen de regen zo hard uit de lucht kwam vallen dat zelfs autorijden moeilijk was. Om toch van het Goede Spaanse Leven te proeven zijn we naar zee gereden, waar de glimlach niet van ons gezicht weg te waaien was. Daarna hebben we gegeten tot we vol zaten, en toen nog een beetje meer. Wijn en geitenkaassalade en linzensoep en garnalentaart en – ik weet niet wat allemaal nog meer. Het restaurant was prachtig, het eten goed, de mensen aardig. Koffie dronken we in een klein, onooglijk café even verderop. Toen we rond 18u thuis kwamen, doken we samen onder de dekens. Terwijl mijn ogen af en toe dicht vielen, vulde zij haar hoofd met beelden van Penelope, Scarlett en Javier in Barcelona.

Na het eten deden we een kort rondje in de stad, om te eindigen in hetzelfde café waar ik deze week ook poëzie en theater zag. Er werd ons eten voorgezet en onze glazen waren beter gevuld dan de bar: de blues band die speelde, gaf ons haast een privéconcert.

Vanochtend hebben we uitgeslapen en toen ik de gordijnen open deed, bleken ’s nachts alle donderwolken van zaterdag verdwenen te zijn. We liepen 2 uur naar het strand en reden het laatste gedeelte met BM mee in de auto. Met uitzicht op het strand, de zee en de zon en wind op onze huid, dronken we koud water en aten we ons vol. Nog een uur liepen Soes en ik met z’n tweeën over het strand, keken naar de surfers die de zee wel konden temmen, verzamelden schelpen, speelden tikkertje met de branding, verbaasden ons over de weidsheid van alles en de wijsheid in onszelf. De dode schildpad op het strand was even mooi als luguber; de mannen die er om moesten lachen slechts het laatste.

De zon ging onder en de avond was zo licht en zacht dat ze haast aaibaar leek. We aten chocoladecake (ook een beetje voor jou BV), probeerden de warmte vast te houden en toen dat niet meer lukte zochten we opnieuw ons huis op. Terwijl de rest van de wereld zich klaarmaakt voor de stilte van de nacht, maken wij ons op voor de levendigheid van de avonden hier. Het is 20 uur; de avond is nog jong en vol van spinaziesalade, damp op koude glazen, warmte van het lachen en meer.