Kennismaking met Vejer.

Op dit moment ben ik de enige in dit appartement, maar volgens mij komt er later vandaag nog een Engels meisje. Al was het volledig bezet, dan nog heb ik best wel wat privacy: mijn kamer heeft een eigen badkamertje en een balkon!

Het bed is op z’n zachtst gezegd niet heel geweldig, dus een goede nacht heb ik niet echt gemaakt, maar wakker worden en uitkijken over zo’n prachtig stadje maakt dat allemaal weer goed. De dag begon vrij grijs, maar zelfs dat is nog best te doen hier, doordat alle witte huizen het toch nog licht maken.

Het is hier prachtig, echt. Toen we gister de berg op reden en Vejer in het zicht kwam, zei Bob terecht “this is the part where you can say ‘wow’ if you like.” De witte huizen die tegen de heuvels opliggen, de smalle straten die haast willekeurig omhoog kronkelen, de oude gebouwen – en ik mag hier zes weken wonen.

Ik ben vanochtend lukraak rond gaan wandelen, zonder plan – dus ik kon ook niet verdwalen, want ik had geen doel. Hardlopen hier gaat nog moeilijk worden. Toen ik een tijdje stilstond om foto’s te maken zag ik heel vaak dezelfde man langs komen rennen. Later begreep ik waarom: het blok waar hij blijkbaar rondjes om aan het rennen was, was ongeveer het enige redelijk platte stuk van Vejer. 

Hoe het hier normaal op zondag is, weet ik niet, maar vandaag is er een soort markt, dus het is levendig. In een straat die parallel aan de mijne loopt, worden allerlei tweedehands dingen verkocht. Ik heb een kleine Spaanse atlas gekocht, 2 paar oorbellen en 2 kaartjes.  “Quanto cuesta?” “Dos euros.” Ik voer een gesprek in het Spaans, ook al zijn het maar twee zinnen, en glim van trots.

Na twee uur dwalen, strijk ik neer in het paradijs. Ik neem plaats in een klein café, genaamd Falafel, waar ze alleen vegetarisch eten verkopen en gratis internet hebben. Buiten gaat iemand los op een cello en ik eet mijn spinaziebroodje, stuur een korte mail de wereld in en bedenk me dat ik dit leven best zes weken vol kan houden.