Eindeloos.

Deze week woon ik samen met Gibs, die helaas zaterdag weer vertrekt. Los van de gezelligheid heeft samenwonen met Gibs een aantal voordelen. Ze is ouder dan ik, heeft een vaste baan, en dus geld voor goede witte wijn die ze met liefde met me wil delen.

Daarnaast heeft ze een auto. Dus toen ze gister zei dat ze de omgeving wilde verkennen en "that I was welcome to come along if I wanted to" aarzelde ik geen moment en stapte bij haar in de auto. Vejer uitkomen, met alle smalle straten, was nog een opgave, maar we zaten al gauw op de goede weg. Ik wist dat het hier mooi was; dat we omringd zijn door parken en zee - maar het is nog mooier dan ik dacht. De kust hier is amper volgebouwd, het strand moesten we delen met een hond, een surfer en een handjevol wandelaars.

Terwijl Gibs me vertelde over haar liefdesleven en ik probeerde uit te leggen hoe het leven in Nederland is ("it's grey, and grey, and oh, did I mention there's an awful lot of grey?") wandelden we over het haast verlaten strand en even later door een mooi bos dat eindigde in kliffen die uitzicht gaven op Marokko (zie de op een na laatste foto). De heuvelachtige weg langs de kust gaf weinig gelegenheid tot praten: we genoten in stilte van het uitzicht en verbraken die stilte alleen met een zacht "wow" als we weer een bocht omgingen en uit konden kijken over de heuvels die oplichtten in de namiddagzon en het eindeloze blauw van de zee.