“Het lijkt wel alsof ik ga verhuizen,” grap ik tegen lief als we naar de auto lopen.
In de kofferbak lag mijn rode koffer al, lief droeg in zijn handen een doos boeken en ik had mijn handbagage aan mijn schouder hangen. Bij elkaar 39 kilo bagage, waarvan ruim ongeveer 14 aan boeken. Je bent een boekenworm of je bent het niet hè. Als het goed is komt de doos met boeken hier vrijdag aan, tot die tijd moet ik het doen met mijn woordenboeken (S-N/N-S) en ‘Harry Potter en de Relieken van de Dood’.
Veel te vroeg kwamen we aan op vliegveld Weeze, te vroeg zelfs om de bagage in te checken blijkt nadat we 20 minuten in de rij hebben gestaan. We kletsen een beetje en kijken naar de regen die met bakken uit de lucht komt. We eten te dure broodjes om de tijd te doden en lopen een beetje heen en weer, kijken naar vliegtuigen, vragen ons af hoe het kan dat de betreffende vliegtuigmaatschappij kan overleven met zulke lage prijzen en kijken om de paar minuten hoe laat het is. Ik haat wachten, enerzijds omdat ik graag dat vliegtuig in wil, anderzijds omdat het afscheid toch onvermijdelijk is, dus laat het dan ook maar komen.
Gelukkig viel het afscheid nemen mee. Ja, we gaan elkaar missen, gelukkig wel. Maar we maken onderscheid tussen fijn-missen en naar-missen. Het verschil tussen uit kijken naar het moment dat je elkaar weer ziet, met een glimlach aan iemand denken en aan elkaar denken voor je gaat slapen, en heimwee. Ik stapte met een glimlach het vliegtuig in, genietend van de kriebels in mijn buik van verliefdheid op hem en op dit avontuur.
Al die tijd wist ik wel dat ik zou gaan, maar het beseffen is iets heel anders. Dat kwam pas toen het vliegtuig de laatste bocht nam en begon te versnellen. Terwijl het gras naast me steeds waziger werd en we ieder moment het contact met de aarde konden verliezen, kon ik niet anders dan denken “ik ga echt, ik ga echt, ik ga echt”. Ik ging echt.
Twee uur en drie kwartier laten raakten we de grond weer, Spaanse grond. De vader van het Spaanse gezin dat de hele reis naast me had gezeten, pakte mijn tas voor me en gebaarde dat ik voor mocht gaan. Met een glimlach bedankte ik hem.
“Gracias.”
Ik ben in Spanje.
Ja Eva. Je ging echt.
BeantwoordenVerwijderenYAY, mijn hart gaat bubbelen van dit stukje. Ja, je gaat echt, je bent daar nu gewoon..wauw ik voel net een beetje jouw reiskriebels. De foto's van je andere stukje laten volgens mij een goede impressie zien, want inderdaad wat is het daar mooi. Hopen dat ik het over een paar weekjes ook zelf mag zien. :)
BeantwoordenVerwijderen& hey, wat goed van je Spaans! (en jammer van het bed..is daar iets aan te veranderen?)
Ik zie zo voor me hoe je daar liep vandaag en kan niet wachten op je volgende avonturen.
En je mama is zo ontroerd! Zo dapper, zo mooi, zo helemaal echt mijn Eva. 'Missen' is ook het je zo verschrikkelijk gunnen! Om straks weer terug te komen met al die nieuwe herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenDag lieve grote jongste van me!
Inspiratie.
BeantwoordenVerwijderenJe was ook zo druk tot het moment dat je vertrok, je kon er ook amper bij stilstaan dat je ging. En dat nare en fijne missen vind ik een heel mooie omschrijving.
BeantwoordenVerwijderen