Zolang het maar niet grijs is.

It's hard to listen to a hard hard heart

Beating close to mine

Pounding up against the stone and steel

Walls that I won't climb

Sometimes a hurt is so deep deep deep

You think that you're gonna drown

Sometimes all I can do is weep weep weep

With all this rain falling down

It's hard to know when to give up the fight

Somethings you want will just never be right

Omdat je soms naar ontroerende muziek moet luisteren om geraakt te worden waar je wil. Omdat afscheidsscènes op tv af en toe de reden tot huilen geven die je zocht. Er is een beperkte hoeveelheid melancholie die je kan hebben, maar een minimale hoeveelheid die je nodig hebt. 

Joshua Radin (samen met Schuyler Fisk), Patty Griffin, Damien Rice, Gomez, Tiger Lou, Thirteen Senses,Emiliana Torrini, Nathalie Merchant, Sarah McLachlan, Stef Bos, Tegan & Sara, Mat Kearney, Mumford & Sons, Way Out West, Rufus of Martha Wainwright, Bon Iver, Janis Ian, Acda & deMunnik (ik zal wel van lopen houden) - ze zingen me op mijn plaats. Precies waar ik hoor. Brengen rust in mijn hoofd vol twijfels en herinneringen, breken me los uit wat lijkt op gevoelloosheid maar het tegenovergestelde is. Mijn woordenboek is geordend op frequentie en pracht - apathie staat achteraan.  Soms moet je huilen, om te weten hoe het is: voelen. Luisteren om eigen woorden te vinden. Bewogen worden om te kunnen dansen. En als het aankomt als een klap in mijn gezicht, ook dat heb ik nodig. Hoogdravendheid is niets anders dan in flink tempo over iemand heen lopen. 

Zo nu en dan moet je met een kop thee en een dekentje op de bank het zout van je lippen likken omdat - voor mensen zoals ik, wiens woordenboek begint met de i van intens en de g van geluk en gebroken - melancholie soms de remedie is. En iedereen die denkt dat dat neigt naar depressie,  heeft het niet begrepen. 

Vervoering is altijd het sleutelwoord. Het is letterlijk dat wat me beweegt.