Herinneringen aan Ameland

We gingen ieder jaar wel een keer, soms zelfs twee keer. In de krokusvakantie, in de meivakantie of in de herfst. Niet zo druk als in de zomer, minder guur dan in de winter. Iedere keer naar dezelfde plek, er liggen daar zoveel herinneringen. Ik ben er jaren niet geweest, maar dat verandert niets aan het gevoel: Ameland, mijn Ameland.

Met de auto op de veerboot, een flesje chocomel bestellen boven het geluid van de motoren uit. Tassen uitpuilend van barbies en paardjes, de kofferbak vol hond en haar. De twee huisjes in de duinen, omheind. Gelijkvloers, donker hout met witte kozijnen. Het was niet groot, maar groot genoeg en alle ruimte hadden we buiten. De duinpan tussen het huis en de weg, vanwaar ik alles kon bespieden en dennenappels gooide. De honden liepen vrij, soms iets te. Het hek over, het weiland in, achter de schapen aan. Daar renden we dan weer - ze kwamen altijd terug.

Omringd door duinen en het bos, de vogelgeluiden waarmee ik wakker werd en insliep. Eén duin over en het strand op. We speelden tikkertje met de branding en gooiden takken ver het water in. De geur van in zee gedrenkte hondenvacht. Ik verzamelde dode zeesterren in een emmer en schelpen in mijn zak, vastberaden ze goed te bewaren. De mooiste schelpen mocht ik houden, maar de zeesterren kwamen het huis niet in. Verdroogde zeesterren naast mijn voorraad dennenappels in de duinpan, mijn duinpan.

Wandeltochten langs de zee en door de duinen. Om de beurt mochten we het bakje met de snoepjes vasthouden; ik was vier en at alles op. De meest geweldige speeltuin die ik me kan herinneren. Het kasteel met de gracht, de brug die je echt op kon halen. Fietstochten op de tandem. Ik weet nog het geluid van de wind waar niet tegenin te praten was. Het geluid van de zee in de grootste schelpen die je vond, dat ik wel wist dat het niet echt is, maar bleef luisteren. Dat ik dat nog steeds graag doe.

Met rode wangen en verwaaide haren weer naar binnen. Coupe Ameland, zo noemen we dat nog steeds. De keren dat we daar Liekes verjaardag vierden. Ontbijt op bed en de enorme pot drop die ze kreeg. Drie blonde slaperige meisjes samen op één kamer, 's avonds het stapelbed inklimmen. Een paar keer welterusten zeggen, maar nog niet gelijk kunnen slapen. Slapen voor mijn hoofd het kussen raakt, slapen zoals alleen een kind aan zee dat kan - en mijn zussen wakker houden met mijn knarsentanden.

Ik was al een buitenmeisje, maar daar werd ik het nog meer. We maakten prachtige reizen in die tijd, zochten de zon op in de zomer, maar Ameland steekt er boven uit. Als het kon, zou ik nu nog teruggaan, later ook met mijn eigen kinderen, maar de huisjes zijn platgegooid om plaats te maken voor luxe villa's. Ameland is er nog, de zee en het strand blijven en ook de speeltuin zal er nog wel zijn, maar de krakende houten vloer is er niet meer, het hoekje onder het raam waar ik kon spelen, de ruimte waar de honden vrij konden rennen, het houten hek waarop ik zat.

Met de wind door mijn haren, mijn benen bungelend, omringd door liefsten, dieren en natuur, hoe puur en echt geluk kan zijn. Ik kan niet terug naar mijn Ameland zoals het was, maar dat gevoel van vrijheid ben ik nooit echt kwijtgeraakt.