Tryday: Scanner Daybook

Ik ben een ideeënmeisje. Losse plannen, vage dromen dwarrelen vrijwel non-stop door mijn hoofd. Mijn enthousiasme is snel aangewakkerd, soms blijvend, maar vaak vluchtig. Ik wil zoveel dingen, maar als ik dan tijd heb, weet ik niet meer wat ik wil doen. Ik weet nog wel dat ik iets wilde, maar er kan zoveel dat het enerzijds overweldigt en anderzijds zijn die vele ideeën te vaag en abstract om iets mee te doen.

Laatst kwam ik het boek Refuse To Choose van Barbara Sher tegen. Hierin geeft ze advies voor mensen die zij scanners noemt: zij die niet kunnen kiezen omdat ze van alles wat willen proeven. 

"Scanners love to read and write, to fix and invent things, to design projects and businesses, to cook and sing, and to create the perfect dinner party. (You'll notice I didn't use the word "or," because Scanners don't love to do one thing or the other; they love them all.)

To Scanners the world is like a big candy store full of fascinating opportunities, and all they want is to reach out and stuff their pockets.

It sounds wonderful, doesn't it? The problem is, Scanners are starving in the candy store. They believe they're allowed to pursue only one path. But they want them all. If they force themselves to make a choice, they are forever discontented."

Eén van de tips die ze geeft is het bijhouden van een Scanner Daybook. Een boek waarin je alle ideeën opschrijft en uitwerkt. Om er zo uiting aan te geven, omdat het voldoening geeft, zelfs als je er later niets meer mee doet. Dat plan om een weeshuis te beginnen in Afrika? Theezakjes vol inspiratie? Een kinderboek illustreren? Die wereldreis, een zelfgemaakte tafel, het zoveelste boek? Schrijf het op, laat het toe en doe er mee wat je wilt. 

Hoewel ik niet vol zakenplannen zit, is het herkenbaar wat ze schrijft. In hoeverre ik een scanner ben en wat dat voor mij betekent (hint: veel), is nu niet zo van belang, maar dat ideeënboek sprak me aan. Ik heb een grote Moleskine waarin ik al langer van me af schrijf, maar sinds kort heb ik ook een mini-Mole die overal met me mee naar toe mag. Hij zou zelfs in m'n broekzak passen als ik dat niet zo irritant vond zitten.

Het is belangrijk dingen op te schrijven. Ten eerste omdat we zo ontzettend veel vergeten. Natuurlijk onthoud je ook veel, opmerkingen, dat ene jaartal, welke trein je moet hebben en dat de koffiejongen zo'n leuk shirt droeg. Maar we vergeten nog veel meer. Details die onbelangrijk lijken, dingen die weinig indruk maken. Gelukkig maar, want alles onthouden is een last. Filteren is nodig.

Vaak weet je alleen niet van tevoren of iets belangrijk is. Er liggen verborgen schatten te wachten in dat filter, bij ons allemaal. Of je denkt “ik onthoud dit wel”, waarna je moet rennen naar de trein, vergeet in te checken, opzij wordt geduwd door mensen met nog meer haast en tegen de tijd dat je zit, ben je vergeten wat je dacht. Ben je zelfs vergeten dát je iets dacht.

Sinds een maand draag ik mini-Mole bij me. Eerst was ik wat aarzelend. Wat moet ik nou opschrijven? Welk idee is serieus genoeg? Wat is het nut? En het aloude: dit onthoud ik wel. Hoeveel ik vergeet, blijkt wel als ik het boekje nu doorblader en mijn eigen ideeën zie alsof ze van een vreemde zijn. Wat gelijk weer verfrissend werkt: een heleboel lach ik weg, maar lang niet alles.

Inmiddels begin ik te wennen. Losse zinnen, ideeën voor verhalen, toekomstplannen, ondernemingen en dromen van avontuur - ik schrijf ze op. Ongecensureerd. Wie ben ik om mijn ideeën af te wijzen? Het voelt goed om zo te dromen. Om mezelf niet te beperken. Om toe te geven, te zeggen:

Ja, je mag alles. Je mag alles wat je wilt. Je hoeft niet te kiezen. Je ideeën zijn de moeite waard en het is aan jou om ze leven in te blazen, al was het maar op papier. Wat is het fijn dat er mensen zijn die kiezen, die ergens volledig voor gaan, we hebben die experts nodig. Wat is het fijn dat jij dat niet bent. Enthousiasme vervaagt na voldoening, dus vlieg dan door als je geïnspireerd wil blijven.