Anna Paulowna, Callantsoog & Nog Onbekend Gebied

Een spontane roadtrip. Wijn en appeltaart bij Veer in Anna Paulowna. Het strand bij Callantsoog. Terug over de afsluitdijk. Uren in de auto, soms heel hard meezingen, vaak in stilte een glimlach, een aanraking.

Ik denk het best na als ik onderweg ben. De uren die ik doorbreng op de fiets zijn goed voor zowel mijn lijf als mijn hoofd en in de auto laat ik mijn gedachten de vrije loop. Er is dan niets anders dat ik kan doen dan daar zijn, en nadenken als ik wil.

Er verandert van alles om me heen en nog meer in mij. Het zijn kleine dingen, maar ik merk ze op en vraag me af waar ik heen ga. Flitsen van plannen schieten door mijn hoofd, een nieuwe ingeving vervangt een oud idee; in mijn hoofd vormt zich een kaart van een nog onbekend landschap. Er zijn zoveel wegen, zoveel mooie mogelijkheden.
Het is geweldig, en pas overweldigend als ik het probeer te overzien.

Ik laat het zich ontvouwen en strijk de kreukels nog niet glad. Als er iets is dat ik heb geleerd de laatste tijd, is het wel dat het beeld snel genoeg duidelijk zal worden. En dat ik moet doen wat ik kan. Dat klinkt zo simpel, maar is makkelijk te vergeten. Ik hoef me niet druk te maken om beslissingen die ik niet vandaag, en misschien wel nooit, hoef te nemen. Ik kan niet met zekerheid zeggen wat er gaat gebeuren. Ik kan niet de consequenties overzien van keuzes die zich nog niet hebben aangediend. Maar zoveel kan ik wel:

Het huis is schoon en opgeruimd, dozen vol gingen naar Het Goed, net zoveel vuilniszakken naar de stort. Weg, weg, ik wil ruimte voor wat belangrijk is. De stapel 'boeken die ik nog wil lezen' blijft even hoog, maar de inhoud verandert. Ik struin door boekwinkels en de bibliotheek en lees rustig door: tijdens het ontbijt, tijdens de lunch als ik thuis ben, uren in de trein, 's avonds voor het slapen. De stapels papieren die ik meenam uit Vejer zitten eindelijk in mappen en voorzichtig begin ik ook de subjuntivo te gebruiken. Met mijn mini-Moleskine zit ik op de bank en werk ik aantekeningen uit.

Al die kleine dingen worden misschien ooit iets groots. Sommige sporen lopen dood, anderen gaan door zolang ik leef en nog veel meer houden ergens in het midden op. Welke? Ik weet het nog niet. Dat kan ik nog niet weten. Ik doe alleen wat ik vandaag kan doen, en morgen wat ik dan kan doen. En wat ik over een jaar doe, weet ik nu nog niet, maar als ik blijf doen wat ik kan, zou het zomaar kunnen dat ik dan doe waar ik nu slechts van droom.