Laatste week.

Mijn laatste week hier. Ik probeer niet te denken aan de dagen die nog voor me liggen, want het zijn er zo weinig. Nog 3,5 dag ben ik hier. Dit jaar althans.
De terugkeer is al gepland, een week in Maart al geboekt. BV en ik kunnen kiezen waar we willen slapen, waar we willen dansen, waar we willen eten en wat we willen drinken. De armen en de harten van de mensen hier zijn open en zo niet: ik heb een sleutel.

Tot die tijd: ik geniet van mijn laatste dagen hier. Ik ga uit eten met de nieuwe studente en verbaas me over de herkenning die je soms onverwacht kan vinden. We praten over reizen, liefde, leven, dingen opgeven en wat je er voor terug krijgt. Morgen gaan we paardrijden op het strand, één van de dingen die mij het ultieme gevoel van vrijheid geeft.

Ik klets tot sluitingstijd met de Buurmannen, die in mijn hoofd nog altijd geen goede naam hebben. Ik lach, ik lach, ik lach zoveel. Ook hier vind ik onverwachte dingen. Onverwachte tederheid in de Stoere Mexicaan. Onverwachte openheid in mij. BM draait mijn muziek en vult mijn glas. Mensen komen en gaan, praten en vragen - ik blijf zitten waar ik zit en laat me verbazen. Verwonderen. En waardeer alles.

De ochtenden zijn rustig. Koffie in bed. Zachte muziek. "Ain't no sunshine when she's gone." Ik bijt me vast in de Subjuntivo en vervloek mijn huiswerk met een glimlach, want ik vind het heerlijk om te doen. De lessen zijn gezellig, al mis ik het samen ontbijten wel nu mijn les naar de middag is verplaatst. En verder zit er geen lijn in mijn dagen.

Ik zit op het strand, met mijn rug tegen een houten huisje en zie slechts drie andere mensen. Ik zie een vuurtoren. De kitesurfers. De honden. De zon. Geen wolken.

Ik hang in de bar met een kop koffie en ontdek dat ik kan webcammen met BV. Ik straal.

Ik sta op het balkon met een glas rode wijn in mijn handen, terwijl de pan paella op het vuur staat te pruttelen.

Ik zit op een barkruk, mijn rug tegen de paal, mijn voeten tegen de muur. Ik klets met het meisje uit Rusland en maak deals met Buurman M. De trompet van Kyteman is de achtergrondmuziek voor mijn dromen, mijn plannen.

Ik zit met een kop koffie op de bank en kijk Mad Men.

Ik zit met mijn laptop op schoot een blog te typen, terwijl ik niet weet wat ik wil zeggen. Ik typ een beetje weg, negeer het feit dat er geen lijn zit in wat ik zeg en hoop dat de glimlach op mijn gezicht zichtbaar is tussen de regels door.