Frisse wind.

Vanochtend werd ik wakker en was mijn hoofd vol verkoudheid, de lucht vol wolken, de wolken vol regen en de plek naast me, waar Vriendje had moeten liggen, leeg. Je snapt dat ik met enige tegenzin mijn bed verliet.

Vandaag is het zes December, een feestdag in Spanje. Je weet wel, zo’n dag waarop iedereen vrij is en hele families gezellig samenkomen. Zo’n dag waarop de kinderen blij zijn niet naar school te hoeven en uitgelaten op straat spelen. Zo’n dag waarop de anders zo rustige bar vol is met het rumoer van gelach, geroddel, gehuil en geschreeuw – en ineens te klein lijkt voor mij.

“Ga je mee?” vraagt BM me. Ik aarzel niet. Het weer is niet erg mooi, dus we besluiten de dag buiten door te brengen. En ja, dat is logisch: met slecht weer zijn de mensen binnen. We brengen de hele middag samen door, vrijwel zonder te praten. Onze vriendschap is gebaseerd op gezamenlijke liefde: voor rust, voor puurheid, voor natuur, voor films, voor zee en voor muziek.

De pianomuziek begeleidt onze tijd in de auto, het woeste brullen van de zee onze tijd daarbuiten – verder is het stil. Gewapend met mijn (papa’s) camera en mijn nieuwe (tweedehands) lens klik er op los. Vijf keer stoppen we; ik maak ruim twintig keer zoveel foto’s.

Ik zie de oude wachttoren, de zee in de diepte, de vogels, de grijze lucht.

Ik zie hoge golven dichterbij komen, omslaan en met hoge snelheid onder mij door het strand oprollen. Ik zie het water spatten tegen de ramen van het restaurant waar we onze magen vullen.

Ik zie de houten planken onder mijn voeten, het pad dat omhoog slingert, de vuurtoren. De bos bloemen in het hek, blauwe lucht – heel even, donkere wolken aan de horizon, de nevel boven de branding, de waarschuwingsborden, de rotsen, het kind in mij als ik van de balk spring.

 

Ik zie de zon groter worden en de palmen buigen naar de grond. De Coupe Wind in mijn haar. Dat ik mijn nagels opnieuw moet lakken.

Ik zie de wolken rood kleuren, het jonge stel dat lachend zes honden in bedwang probeert te houden, de weg naar het strand versperd door grote plassen water. Ik zie het rustige, gelijkmatige rijzen van mijn borst.

Ik heb de afgelopen twee weken slechts één keer geschreven in Mole, en toen schreef ik slechts “waarom schrijf je niet Eva?” Ik vind het haast knap van mezelf: zelfs hier, in dit kleine dorp in Spanje, neem ik de rust niet. “Wat is er voor nodig?” schreef ik gister.

Vanavond zal ik schrijven. Over hoe woest de zee was en mijn hoofd rustig werd. Over de stilte. Over pianomuziek. Over wat ik zag: de mogelijkheden. Over het verlangen dat ik had toen ik sprong over hekjes, toen ik haar zag rennen met de honden, toen ik een rondje draaide.
Over een meisje met een rode bloem achter haar oor gestoken dat met haar armen wijd ronddraait in het strand en duizelig van blijheid de zee in rent en zich laat vallen in de golven. Haar natte haren in stroken langs haar gezicht, het zout zal een herinnering achterlaten op haar zondagskleren. Ze is jong en onbezorgd – er moet voor haar gezorgd worden. Ik zal schrijven over haar, voor haar, over dat zij woont in mij. Ze heeft mijn aandacht nodig.