Al spreken we elkaars taal niet helemaal, ik voelde me op mijn gemak. Al na 5 minuten zong ik mee met Moriarty en even later luidkeels met Paul Simon. We aten verse vis, dronken droge witte wijn, spraken een combinatie van Spaans, Engels en Deens. Ontdekten dat je geen woorden nodig hebt om elkaar te begrijpen. Ik snap All, een meisje dat een maand geleden New York verruilde voor het leven hier. We luisterden naar live flamenco muziek en ik liet me raken door de Spaanse gitaar. Toen ik mijn ogen sloot, bestond de wereld alleen nog uit de band voor me en het ritme dat de mannen mee sloegen op de tafel.
Het ritme van het leven hier - ik hou er van. Ik kom terug, wees niet bang - ik wil jullie allemaal niet missen. Maar ik weet ook zeker dat ik altijd een stukje van mijn hart hier zal laten en dat ik het regelmatig op zal moeten zoeken om het levend te houden.
Hoewel ik het je lief niet aan wil doen, zou ik bijna willen dat je in Spanje bleef zodat ik je mooie verhalen kon lezen en zo toch nog een beetje het Spanje gevoel meekrijg :)
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt inderdaad heerlijk daar!
BeantwoordenVerwijderenIk moest lachen om de reactie van Sanne, want dat vind ik ook! Kunnen we geen shifts draaien met alle bloggers? Zodat er altijd een van ons in het buitenland zit en we te allen tijde kunnen dromen?
BeantwoordenVerwijderenIk vind Nathalies optie heel aanlokkelijk klinken ;) Spreek jij trouwens Deens?!
BeantwoordenVerwijderenIk vind je verhalen altijd iets weghebben van het verhaal in 'Eten, bidden, beminnen'. Vooral dat he-le-maal genieten van je tijd daar :)
BeantwoordenVerwijderen