Zoals weekenden moeten zijn

De weekenden zijn vol, maar heerlijk de laatste tijd. BBC Earth kijken op de bank, met een restje lasagne van de avond ervoor. Een grote pot thee, een dikke trui en lekker warm binnen blijven. Warme chocolademelk, met kokosmelk en bittere cacao. Bloemen die naar lente ruiken.

Een logeerpartij met de liefste Lise. Wat wordt ze groot. Samen maken we broccolitaart, tekenen we, bouwen we een tent van dekens. Ik lees haar het verhaal van Beer & Vlinder voor en we zuchten allebei een beetje. Ze kruipt bij M. op schoot, kietelt hem, stoeit met hem. Ik geef haar mijn oude knuffel en zo slaapt ze de hele nacht door. Vol vertrouwen dat hij alle monsters wel wegjaagt, als het licht op de gang maar aan mag blijven en de deur op een kiertje staat.

Een afscheidsfeest, maar dan zonder afscheid. Want ze gaat wel, maar nooit echt weg. Met de auto vol rijden we door het sneeuwland. Muziek aan, Marvelous naast me, de winter om ons heen, maar de zomer wacht al aan de horizon. Ouderwets versierd worden door m'n lief, knuffelen met mensen die ik al tijden niet had gezien. Slapen op een vreemde bank. En steeds BV binnen handbereik. Ik blies haar handkussen toe, hield haar vast of keek toe. Zoals ik dat eerder al bij Lise deed:

Wat is ze mooi zo. Wat verandert ze. Wat ben ik bevoorrecht bij haar te horen. Hoe zal ze zijn over een jaar, of twee, of tien? Waar staan we dan?

Verwachtingsvolle weemoed.