Eiland & Brieven

'Eiland', van Judith Herzberg. Bron: Plint.

Het was een bewogen week. Is een bewogen week, mag ik wel zeggen. Ik brak door mijn eigen grenzen en hakte knopen. Ik maakte keuzes. Ik stelde teleur en vond opluchting.

Ik vond mooie woorden om te koesteren, soms in onverwachte hoek. Er waren lieve berichten van niemand minder dan Arthur Japin. Ik glunderde. Mails van mooie mensen. Ik schreef en liet lezen. Ik praatte, maar bovenal luisterde ik. Als je goed genoeg luistert, weet je best wat je moet doen. "Ik wil dit niet" - en ik stopte. Ik dacht "ja, ja, ja" en ging door. En kreeg er meer van. High as a kite, dacht ik meer dan eens.

En ergens in de openheid ontstond ruimte - of andersom. Hoe dan ook, het is er. De lucht om te delen en het vertrouwen om ook mijn ogen dicht te doen. Dansend door de kamer, dromend op de bank. Met je ogen dicht zie je de toekomst beter.

Ruimte om opnieuw te schrijven, meer en alleen voor mij.

Ruimte om gelezen te worden. Hier, door jullie. En ik ben er ontzettend trots op dat ik weer op Thought Catalog mag staan:

No one ever told me that grief was such a mixed-up thing. No one told me that it’s not just sadness, although for a large part it is. The kind of sad that makes you want to clasp your fists and press them against your belly as a counterweight to the heaviness inside there. The kind of sad that makes you wonder if you were ever really sad before, ‘cause if that was sad, then what is this? Sadder. The saddest kind of sad there is.

Ruimte.

Ruimte genoeg om te hebben wat ik nodig heb: lief, tijd, en nog eens lief.