Een stapje verder

Sometimes you just feel tired, feel weak

And when you feel weak, you feel like you wanna just give up,

But you gotta search within you, you gotta find that inner strength

And just pull that shit out of you and get that motivation to not give up

And not be a quitter, no matter how bad you wanna just fall flat on your face and collapse
                                                                         - Eminem, Till I Collapse

Iedereen had wel zo iemand in zijn klas, en ik was haar: het meisje dat een hekel had aan gymles. Het liefst sloeg ik de lessen over en meer dan eens deed ik dat ook. Mijn lijf zat me alleen maar in de weg, het was te veel, te groot, en bewoog niet zoals het moest. Enkels klapten dubbel, knieën deden pijn en ik gaf op. De parkloop liep ik maar half. Bij de shuttle run test zat ik als één van de eersten op de bank. Wanneer ik de coopertest niet kon ontlopen (haha), wandelde ik die twaalf minuten uit in plaats van ze te rennen.

Toch begon ik een paar jaar geleden met hardlopen. Niet omdat het me nou zo leuk leek, maar het leek me wel goed voor mijn lijf. Hijgend leerde ik twee minuten achter elkaar lopen. En toen drie. Trots liep ik er vijf, en toen tien en toen ik voor het eerst twaalf minuten non-stop liep, was ik verbijsterd. Dus ik kon het wel.

Ik heb steeds af en aan gelopen. Met mooi weer en veel tijd liep ik drie, vier keer per week. Met sneeuw loop ik niet. Op reis loop ik niet. Als ik me te druk maak, loop ik alleen in het weekend. Hoewel ik mijn grenzen soms wel iets wist te verleggen, bleven mijn prestaties de afgelopen twee jaar redelijk constant. Ik liep twintig minuten, deed dat soms twee keer achter elkaar, en uiteindelijk liep ik vlak voor Argentinië een paar keer een half uur non-stop.

Een prestatie waarvan ik altijd dacht: dat lukt me nooit - dus ik was blij. Maar niet tevreden. Het kriebelde, als dit kan, waarom dat dan niet? Nieuwsgierig rende ik een rondje, en nog één, en nog één. Rende ik het dubbele van wat ik tot voor kort normaal vond. Steeds een stapje verder kwam ik verder dan ik dacht. En deze week deed ik dat weer, alleen nu nog wat verder. De eerste paar kilometers zeurde mijn hoofd nog. "Waarom doen we dit? Je kunt het toch niet. Hebben we niet iets leukers te doen dan dít? Kom op zeg. Saai. Je verdoet je tijd. Laten we weer naar huis gaan." 

Ik liep verder. Mijn huis voorbij. Vol tegen de wind in, door de regen, en net toen ik dacht: 'ik kan niet meer, veeg mij maar op', hoorde ik de verlossende woorden.

"Distance: 10 kilometers."

I did it. Als ik het kan, kan jij het ook.
En als ik dit kan, wat kan ik dan nog meer?