San Pedro de Atacama

Tips:
Hostel: Als je net als ik denkt 'dat hostels in een woestijnstadje in Chili vast wel goedkoop zullen zijn', dan heb je het mis. Er zijn hier veel hostels, en de één is duurder dan de ander, maar ze zijn geen van allen goedkoop. Wij zitten in hostel Viento Norte en betalen €50,- per nacht. Pijnlijk ja. Dit is wel voor een privé-kamer, maar ook dorms zijn in verhouding duur. Hostel Viento Norte is verder prima. Het is schoon, er is de hele dag water (in principe is er 's nachts geen water in San Pedro, tenzij je een reservetank hebt), de eigenaresse spreekt Engels en de keuken is prima uitgerust.
Eten: Veel en vaak. Overal, goedkoop en lekker. Prima te doen voor vegetariërs. Empanada met tomaat en basilicum, vers perensap, grote salades. Het is een beetje een hippie-stadje en dat zie je aan de hoeveelheid gezond voedsel.
Zon: San Pedro ligt 2500m boven zeeniveau en de zon staat hier vol bovenop. Smeer zonnebrandcrème. Ja, ook als je al gebruind bent. Ook al voelt het helemaal niet zo heet. Wees niet zo eigenwijs als ik.

Zondagochtend zijn we uit Mendoza vertrokken en maandag rond 19:00 kwamen we aan in San Pedro de Atacama. Ik begin een expert te worden in lange busreizen. We hebben er inmiddels aardig wat op zitten en deze was zowel een hoogte- als een dieptepunt. De uitzichten waren mooi, ik heb nog niet eerder zo lang geïnteresseerd uit het raam gekeken. Bergen in allerlei roodtinten, kleine zoutvlaktes, de felblauwe lucht. Een groepje lama's direct naast de weg. Als het raam open kon, had ik ze kunnen aaien. Dat wilde ik in ieder geval wel graag, ze lijken zo zacht en aaibaar.

Het dieptepunt was dat er geen eten was. Tijdens vorige reizen was het eten ook niet om over naar huis te schrijven. M. heeft vaak dubbele porties gegeten, mijn broodje ham, mijn suk vlees, maar vaak zat er op zijn minst iets kleins voor me tussen. Deze keer kregen we niets, en de enige plek waar we stopten en wat konden eten, bestond het menu uit pasta met grote stukken vlees en brood met ham. Zo'n lange reis zonder fatsoenlijk eten in je maag is echt niet leuk.

Bij de grenskantoren was deze keer alles zowaar vrij goed geregeld. Blij dat ik Chili in mocht, liep ik met een verse stempel in m'n paspoort en mijn backpack weer terug naar de bus. 'Waar moet je heen?' Ik antwoordde dat ik naar San Pedro moest. 'Dat is hier.' Om me heen een paar lage, niet al te stevige huisjes en verder vooral heel veel zand. Dit strookte niet met het beeld dat ik had. Een stadje met restaurants, vol toerisme, hostels in iedere straat - waar dan?

Allemaal op elkaar gepakt in het centrum, dat zo'n vier straten beslaat. Er is een plein met een parkje en een wifi-zone, en het blok daaromheen is inderdaad erg levendig. Daar buiten is de stadsrand al, en dat alles wordt ingesloten door kilometers woestijn. Het toeristische zie je er niet aan af, doordat opvallende reclameborden verboden zijn. Straatnamen, richtingaanwijzers, de namen van winkels en bedrijven: alles wordt aangegeven met houten borden. Het houdt de authentieke sfeer instand, maar maakt het wel lastig dingen terug te vinden.

Mensen houden ervan, of ze haten het. Iets daartussen is er niet, werd me verteld. Ik behoor tot de eerste categorie. Het doet me een beetje denken aan Vejer, maar dan in de woestijn. Het is hier klein, maar knus. Er wordt geleefd. Er is overal lekker eten en ik haal mijn Argentijnse tekort aan groente en fruit weer in. Morgen vertrekken we weer voor een tour van vier dagen, maar ik had hier wel langer kunnen blijven. Wees gerust, ik stap over 1,5 week gewoon op het vliegtuig naar huis, maar het had gekund. Dit had een plek kunnen zijn om te blijven.