Kleine Ode

Ik zeg het wel vaker, maar ik geloof dat je sommige dingen niet vaak genoeg kunt zeggen: ik houd van mijn vrienden. Om me heen vormt zich een groep mensen, zo verschillend, en me ontzettend dierbaar.

Sommigen ken ik al jaren, zijn verweven met mijn herinneringen en al zie ik niet iedereen nog even vaak, we gaan overal heen, maar komen steeds weer terug. Dat weet ik al tijden. Wat me soms verrast is hoeveel ik ben gaan geven om de mensen die ik nog niet zo lang ken. Om de mensen die eerst slechts vrienden van vrienden waren. Om mensen die ik toevallig ontmoet. Om mijn blogmeisjes.

Om de mensen die op het goede moment de juiste woorden weten te zeggen. 's Avonds laat en pijnlijk direct. Of zacht in het vroege ochtendlicht. Nachtelijke berichtjes van de reizigster die aan de andere kant van de wereld net opstaat. Van het papaya-meisje dat geen beter moment kon kiezen dan dat. Van de woorden die alleen hij mag zeggen. Van het passie-meisje dat zo warm en eerlijk is, haar waardering zo duidelijk uitspreekt. Van degene die me het voordeel van wrijving leerde. Van de liefste die ik vasthield voor ik de tram instapte, de dingen die we niet hoeven te zeggen - maar vriendschap gaat niet alleen om wat hoeft, juist ook om wat mag. Ik mag zo veel en hen zo graag.

Ik ben blij dat ik mensen heb die me uit mijn comfortzone duwen, al duw ik soms hard terug. Dat er mensen zijn die aanvoelen wat ik nodig heb, of daar in elk geval ruimte voor laten. Dat ze met me meedenken, uitlichten wat ik zelf niet meer zie. En dat als ik het niet weet, niemand zegt: "Eva, dit moet je doen."

Ik doe dingen graag zelf, altijd al gedaan. Maar ik hoef niets alleen te doen, tenzij ik dat zelf wil.