Wees maar bang.

Daar loop ik. Mijn hoofd tolt van de honderden gedachten die over elkaar heen struikelen om mijn aandacht te krijgen. "Wat ben ik toch een sukkel" wint.

Begrijp me niet verkeerd; deze gedachte heeft niets negatiefs in zich. Ik lach mezelf keihard uit omdat ik weliswaar een redelijk slim meisje ben, maar toch ontzettend dom kan zijn. Omdat ik sommige dingen keer op keer vergeet en opnieuw uit moet vinden. "Sukkeltje," zeg ik tegen mezelf als tegen een klein kind, "wat ben je toch ook hardleers".

Ik dwaal zo vaak af dat ik soms niet eens meer door heb waar het pad loopt, tot ik mezelf er ineens per ongeluk op vind. Tot ik ineens de neiging heb over straat te huppelen. Tot ik mezelf zie glimlachen in het raam van de tram. Tot ik in de trein zit met mijn rug recht, mijn ogen dicht en mijn hart tegelijkertijd beschermd en wagenwijd open.

Tot ik het station uit loop en de bus negeer die op me staat te wachten. Tot ik over straat loop, playbackend en mijn heupen bewegend op een ritme dat alleen ik kan horen. Tot ik thuis kom en de angst die ik voel ineens gepaard gaat met de glimlach van een wijzere versie van mezelf. Van iemand die weet dat  ik nergens anders hoef te zijn dan hier, nergens anders heen hoef dan de kant die ik op ga. Lang dacht ik dat ik niet bang moest zijn, maar ik weet nu: als ik denk dat ik niet bang hoef te zijn, heb ik het niet goed begrepen. Als ik probeer niet bang te zijn, ga ik voorbij aan het feit dat sommige dingen verdomde eng zijn. Ontken ik ze - en is er dus geen enkele manier waarop ik ze ten volle kan beleven.

"Wees maar bang," zegt ze me. "Bang zijn, betekent niet dat je niet zult genieten van ieder moment onderweg. Wees bang, maar houd je rug recht en je hoofd omhoog. Alleen zo kan je groeien. Alleen zo ben je alles wat je wil zijn. Bang als een kuiken, maar sterk als een leeuw. Nietig als een mier, overweldigend als een kudde op hol geslagen buffels. Prachtig als een vlinder. Gelukkig als jezelf."