Het maakt niet uit wat je doet. Of wat je laat. Niet echt.
Als het je gaat om anderen: ze komen er wel overheen. Wat je ook doet; het maakt niet uit. Als je besluit nu op het vliegtuig te stappen om nooit meer terug te komen, als je ervoor kiest nooit meer naar buiten te gaan, als je keuzes maakt die niemand anders zou maken - het maakt niet uit.
Uiteindelijk maakt het niet uit of je je ouders gelukkig maakt, of je doet wat je als kind al zei dat je zou doen, of je je rekeningen wel op tijd betaalt en of je wel genoeg lacht. Het maakt niet uit of je geld hebt gespaard of altijd rood staat. Het kan niemand over 100 jaar nog schelen of je vandaag wel of niet uit bed komt. Het maakt niet uit of je een groot schrijver wordt en na je dood nog wordt geciteerd. Het maakt niet uit of je dood gaat.
Het maakt niet uit of je leeft.
Maakt dat je bang? Of maakt het je vrij?
De meesten van ons worden na onze dood vergeten; leven slechts nog voort in nooit geopende fotoalbums. Maar we willen er allemaal zo verdomd graag 'toe doen', dat de zinloosheid van alles ons verlamt. Waarom vechten als het niet uitmaakt wie er wint? Waarom opstaan als de zon toch weer onder gaat? Waarom alles zien en beleven als de herinneringen met ons zullen verdwijnen? Waarom zou je in hemelsnaam de moeite nemen op te letten bij het oversteken als het niet uitmaakt of je dood bent of niet? Waarom leven als je niets bij je mag houden?
Ik weet niet waarom je nog vecht. Ik weet niet waarom je leeft. Ik weet niet waarom je wacht op het groene licht of bezwijkt onder andermans druk.
Ik weet alleen dat ik nu leef. Ik weet niet waarom en hoeveel tijd ik heb - maar dat geeft niet. Niets doet er straks nog toe, alles wat ik heb is nu. En ik mag het niet houden; wat geweest is, glipt weg tussen mijn vingers. Dus ik sta op om te zien wat ik heb. Ik vecht om te voelen hoe het is te winnen. Ik dans om de lucht langs mijn armen te voelen waaien. Ik leef om de wereld te voelen. Niet om vast te houden, niet om terug te kunnen kijken, niet om door te geven, niet voor iemand anders, maar alleen nu, en alleen voor mij.
Het maakt niet uit of je leeft of niet, maar je bent hier nu.
En niets doet er toe, behalve jij. Alleen voor jou. Alles wat je hebt, ben jezelf. Alles wat er is, is nu. Dus glimlach, of doe het niet. Leef, of blijf liggen. Kies.
Maar weet dat je alles wat je doet, doet voor jou, nu.
Als het je gaat om anderen: ze komen er wel overheen. Wat je ook doet; het maakt niet uit. Als je besluit nu op het vliegtuig te stappen om nooit meer terug te komen, als je ervoor kiest nooit meer naar buiten te gaan, als je keuzes maakt die niemand anders zou maken - het maakt niet uit.
Uiteindelijk maakt het niet uit of je je ouders gelukkig maakt, of je doet wat je als kind al zei dat je zou doen, of je je rekeningen wel op tijd betaalt en of je wel genoeg lacht. Het maakt niet uit of je geld hebt gespaard of altijd rood staat. Het kan niemand over 100 jaar nog schelen of je vandaag wel of niet uit bed komt. Het maakt niet uit of je een groot schrijver wordt en na je dood nog wordt geciteerd. Het maakt niet uit of je dood gaat.
Het maakt niet uit of je leeft.
Maakt dat je bang? Of maakt het je vrij?
De meesten van ons worden na onze dood vergeten; leven slechts nog voort in nooit geopende fotoalbums. Maar we willen er allemaal zo verdomd graag 'toe doen', dat de zinloosheid van alles ons verlamt. Waarom vechten als het niet uitmaakt wie er wint? Waarom opstaan als de zon toch weer onder gaat? Waarom alles zien en beleven als de herinneringen met ons zullen verdwijnen? Waarom zou je in hemelsnaam de moeite nemen op te letten bij het oversteken als het niet uitmaakt of je dood bent of niet? Waarom leven als je niets bij je mag houden?
Ik weet niet waarom je nog vecht. Ik weet niet waarom je leeft. Ik weet niet waarom je wacht op het groene licht of bezwijkt onder andermans druk.
Ik weet alleen dat ik nu leef. Ik weet niet waarom en hoeveel tijd ik heb - maar dat geeft niet. Niets doet er straks nog toe, alles wat ik heb is nu. En ik mag het niet houden; wat geweest is, glipt weg tussen mijn vingers. Dus ik sta op om te zien wat ik heb. Ik vecht om te voelen hoe het is te winnen. Ik dans om de lucht langs mijn armen te voelen waaien. Ik leef om de wereld te voelen. Niet om vast te houden, niet om terug te kunnen kijken, niet om door te geven, niet voor iemand anders, maar alleen nu, en alleen voor mij.
Het maakt niet uit of je leeft of niet, maar je bent hier nu.
En niets doet er toe, behalve jij. Alleen voor jou. Alles wat je hebt, ben jezelf. Alles wat er is, is nu. Dus glimlach, of doe het niet. Leef, of blijf liggen. Kies.
Maar weet dat je alles wat je doet, doet voor jou, nu.
LOVED this. <3
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk om even te lezen lief. Je hebt gelijk.
BeantwoordenVerwijderenWauw, Eef.
BeantwoordenVerwijderenOntzettend mooi! Soms heb je van die momenten dat je ook daadwerkelijk alleen in het nu leeft en beseft dat gister en morgen er niet toe doen. Vreemde momenten vind ik dat altijd, mooi maar tegelijkertijd confronterend. Was het maar zo makkelijk om dat besef vast te houden.
BeantwoordenVerwijderen(En de tekst van het plaatje van Recording my tape vind ik ook prachtig. Weet niet precies waarom, maar ben helemaal geraakt door 'C hoose God')
BeantwoordenVerwijderenand that's why I dance, dance dance.
BeantwoordenVerwijderen