Balans

Had je me een paar jaar geleden het woord 'balans' voorgelegd, dan had ik er waarschijnlijk vies naar gekeken en naar getrapt. Ik was een recalcitrante puber en balans was saai. Ik ben nooit heel extreem geweest, maar balans en evenwichtigheid waren niet dingen die ik nastreefde. Juist niet.

Blijkbaar verandert ook dat. Ik ben nog steeds opstandig en schuw saaiheid, maar het zoeken naar balans staat tegenwoordig centraal in mijn leven. Het is de enige manier om alles te doen wat ik wil. Om te blijven staan. Om mijn hoofd recht te houden, terwijl ik voortdurend in beweging ben.

Voor sommige mensen staat balans gelijk aan middelmatigheid. Een beetje van dit, een beetje van dat; dansen op de middenlijn.

Ik dans over de randen, kleur buiten de lijntjes en loop in zeven zeeën tegelijk. Mijn gulden middenweg wordt pas duidelijk als je alle sporen die ik achter laat bij elkaar neemt en ze middelt. Een uitschieter naar links valt weg tegen een sprong naar rechts. Na een duik in het diepe zoek ik steevast grote hoogten op.

En hoe ik het ook heb proberen te vermijden: routine helpt. Routine en regelmaat zorgen voor een stabiele basis. Ik had een hekel aan voorspelbaarheid - zo saai! - en hecht veel waarde aan keuzevrijheid. Maar iedere keer opnieuw bedenken wat ik ga doen - en wanneer dan wel - kost energie. Veel energie, als het gaat om dingen die regelmatig terugkeren. Dus doe ik tegenwoordig mijn best een ritme te ontwikkelen, zodat ik zo meer tijd heb voor dingen die ik wel spontaan kan doen.

Ik verander de laatste maanden. Dat doen we natuurlijk allemaal, iedere dag, maar ik zie hoe wezenlijk het is. Fouten maken hoort daarbij; ik wiebel en het is duidelijk dat mijn lijf niet gewend is zich zo recht te houden. Maar ik herontdek mijn eigen waarden en vind opnieuw uit wat me past. Ik groei naar mij toe.