Belofte: Geen vage voornemens

Tot nu toe heb ik bijna ieder jaar wel goede voornemens gemaakt. Vaak zelfs twee keer per jaar: aan het begin van het nieuwe kalenderjaar en bij de start van het collegejaar. Ik zou meer boeken lezen. Meer sporten. Gewicht kwijt raken, kennis vergaren. Ik zou mijn afspraken nakomen en mijn huis altijd netjes houden. Ik zou mijn vrienden vaker zien, meer geld verdienen, minder uitgeven, altijd genoeg slapen. Vrijwilligerswerk doen, me vol inzetten voor werk en studie en ook meer tijd vrijmaken voor mezelf. Hoe ik dat zou doen, weet ik niet, maar ik deed het niet. Natuurlijk, wel een beetje, maar niet helemaal.

Dit jaar doe ik het anders. Allereerst laat ik het idee van ‘een nieuw begin’ los. Het is zo verleidelijk te wachten tot een nieuwe ochtend, de volgende maandag, een nieuwe maand of een nieuw jaar. Maar als je jezelf wijs kunt maken dat je na een nacht slaap opnieuw begint, moet dat ook op kleinere schaal lukken. Sluit je ogen, adem diep in en uit, en open ze weer. Alsjeblieft, een nieuw begin.

Als iets belangrijk genoeg is, zorg je wel dat het gebeurt. 

Verder maak ik geen voornemens. Er is niets mis met doelen en plannen - al is er de laatste tijd een no goal movement ontstaan, waar ik me ook wel in kan vinden - maar er is een verschil tussen een plan en een voornemen. Voornemens zijn dingen die je wil mocht het zo uitkomen ze te doen. Dingen waar je aan wil werken zolang er niets belangrijkers tussen komt. En meer dan eens komen ze voort uit de gedachte dat 'het goed zou zijn als' (ik me conformeer aan de heersende normen) en niet uit een 'ik wil' dat uit je hart komt.

Daardoor is een voornemen zelden een must, anders zou het niet zo snel opzij worden geschoven. Als iets belangrijk genoeg is, zorg je wel dat het gebeurt. Noem het zoals het is: een verlanglijstje. Zoals je dat maakt voor je verjaardag, en dan vol spanning afwachten wat je krijgt.

Ik wil voorkomen dat ik in die val trap, dat ik vage beloftes maak en die laat verstoffen. Het maakt niet uit of iemand anders het weet: een belofte aan jezelf is minstens zo belangrijk. Integriteit begint daar.

Dus, geen voornemens, maar dat betekent niet dat ik niets wil. Ik wil genoeg, maar de beloftes aan mezelf maak ik zorgvuldig. Ik moet er volledig achter staan en de motivatie moet intrinsiek zijn. Het moeten dingen zijn die voor mij echt belangrijk zijn, die me laten groeien. En andersom moeten ze groeien in mij. Niet op de valreep op oudjaarsavond bedacht, maar langzaam gerezen tot ik ze niet meer kan negeren.

Test: als je nog moet bedenken wat je belangrijk vindt, dan vind je dat niet echt. Als je het op 30 december nog niet weet, dan is het een dag later niet plots van wereldbelang. Mocht je op 18 januari voor de zoveelste dag opstaan met hetzelfde idee in je hoofd, dezelfde behoefte, het verlangen naar die ene uitdaging, maak dan een plan. Ga na of het haalbaar is, en tegen welke inspanning. Pas als je bereid bent die inspanning te leveren, zeg dan dat je het doet. Tegen vrienden en familie, opgeschreven of iedere avond in stilte tegen jezelf.
“Ik ga het doen. Ik ga het doen. Ik ga het doen.”

En een belofte eenmaal gemaakt, is een belofte gehouden.



PS. Mocht je nou toch voornemens zoeken, haal ze dan hier. Hoogstwaarschijnlijk net zo waardevol als alles wat je nu nog moet bedenken, en misschien nog wel beter ook.