"Kijk! Ik ben er weer!"
Als Benthe aan komt lopen, kondigt ze zichzelf altijd blij aan. Of ik haar nou een week of een uur niet heb gezien, stralend vermeldt ze dat ze er weer is. Want dat willen we weten. Dat wil toch iedereen weten? Wat is er leuker dan dat?
In haar wereld niets. Ik vind het prachtig. Ze is nog veel te jong voor valse bescheidenheid en arrogantie. Er is alleen een grenzeloos vertrouwen in de wereld om haar heen, de mensen die haar lief hebben en zichzelf. Ze is leuk, en dat vindt ze zelf ook.
Waar gaat dat verloren? Wanneer gaan we twijfelen aan onszelf; niet langer alleen aan wat we doen, maar ook aan wie we zijn? 'Ik ben leuk,' we zouden het allemaal moeten denken. Voor de spiegel staan en dat zonder wegkijken tegen onszelf kunnen zeggen. Je hoeft niet te pronken met hoe ge-wel-dig je bent, maar als je jezelf al niet leuk vindt, wie doet het dan voor je?
Je bent er weer, wat fijn. Je mag er zijn.
Wat een mooi meisje ook :)
BeantwoordenVerwijderenLief!
BeantwoordenVerwijderenIk wil even gezegd hebben dat ik denk dat dit, haar zelfvertrouwen en vertrouwen in de wereld om haar heen, een waanzinnig compliment is voor haar ouders en de rest van haar familie. Want dit is jullie resultaat, jullie leren haar dat ze ertoe doet en dat vind ik echt heel mooi om te zien.
BeantwoordenVerwijderenDaarom moeten we altijd nog een beetje kind blijven <3
BeantwoordenVerwijderen@nathalie, dank je wel :) Maar ik denk dat er ook een deel aan haar zelf toekomt, het zit echt in haar karakter. En daar genieten wij van, heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenJe zou ze toch opvreten...Mijn nichtje Emma is 2,5 en ik kan me mijn wereld niet meer zonder haar voorstellen. Ik leer ook echt van haar manier van kijken!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig, zoals je je analyses op haar loslaat. En de foto's maken het af, natuurlijk: wat een mooi meisje!
BeantwoordenVerwijderen