VEJER: Licht & Lucht

De horizon is zo strak dat ik even geloof dat ze tastbaar is. Dat het een plek is waar ik heen kan gaan. Misschien bots ik daar tegen de hemel aan. Misschien houdt de wereld daar op, stort ik van de rand af, of vaar ik zo een nieuwe in. Een scherpere grens tussen zee en lucht zag ik niet eerder - hoe verschillend blauw kan zijn.

Ik zei maanden geleden al dat de lucht hier aaibaar is. Had ik dat woord toen maar niet gebruikt, want hoe moet ik de de lucht hier nu omschrijven? Aaibaarder. De hemel net na zonsondergang kent zoveel warme tinten, de zee steekt er haast wit tegen af.

Ik zit op de trap en hoor hoe men zich opmaakt voor de avond. Langzaam adem ik in, hou de lucht even vast. Ik adem uit, een zachte wind streelt mijn huid. Het licht vervaagt, maar verdwijnt nooit helemaal in deze stad met witte huizen; dit is geen plek voor duisternis.