Over wat ik doe en wat ik wil

en dat dat steeds vaker hetzelfde is.


Ik wil goed zorgen voor mezelf en voor de mensen om me heen. Tijd vrijmaken voor nieuwe en oude vrienden. Mijn huis vullen met liefde, zodat er genoeg is om te delen met iedereen die hier de drempel over stapt. Nieuwe muziek ontdekken en soms zacht, soms luidkeels meezingen. Uit eten met hen die nog altijd zo dichtbij voelen, ook al verschillen onze levens soms zo van elkaar. Mijn boek lezen in bed en al na een paar bladzijden in slaap vallen.

Haar boeken lenen en mijn handen voelen kriebelen; het verlangen ze te lezen is voelbaar. Mijn haar snel in een staartje doen, spijkerbroek en gympen aan en de dag in stuiteren. Vertrouwen op de beelden die ik in mijn hoofd heb; hoe ik de wereld zie, hoe ik mezelf zie is zo echt dat het waar is: het is de toekomst.

Dit weekend heb ik mezelf toegestaan ontzettend veel te slapen. Er is geen excuus meer om de komende dagen niet bijtijds naast mijn bed te staan. Ik kan steeds meer aan, word steeds sterker. De spierpijn die de laatste tijd altijd ergens in mijn lijf zit, is welkom. Het is zo fijn om dingen te kunnen die ik eerst niet kon, waarvan ik niet dacht ze ooit te kunnen. De kracht in mijn armen te voelen als ik het water wegduw. Mijn vingers steeds verder op de grond te kunnen leggen. Steeds meer gewicht weg kunnen drukken. De buitenlucht op mijn gloeiende huid na een stuk hardlopen.

Stap voor stap vooruit. Hoe meer ik kan, hoe meer ik zie wat ik nog niet kan, omdat ik mijn ogen heb geopend. En voor het eerst jaagt het me geen angst meer aan.
Wat ik nog niet kan, zijn de mogelijkheden die op me wachten. Nog zoveel te ontdekken, nog zoveel te leren. Niet alles hoeft nu, laat mij maar stap voor stap vooruit lopen.

Ik geniet zo van de weg.