Opladen.

Ik heb nieuwe lievelingskleuren gevonden. Het wit van de huizen van Vejer, het blauw van de lucht en de zee in Zuid-Spanje. Het bruin van het strand bij Bolonia. Oranje sinaasappels en mango's.

Met Nathalie stapte ik zaterdagochtend vroeg weer op het vliegtuig naar Sevilla. Met allebei één oortje in, luisterden we muziek, las ik mijn boek uit en dommelden we af en toe in. Ik droomde vast van de zachte zon die ons verwelkomde zodra ons vliegtuig neer was gestuiterd. Wie goedkoop vliegt, moet niet al te veel comfort verwachten.

Een grote lunch liet ons vast wennen aan het Spaanse ritme van niet vaak, veel eten. Soezig van de wijn praatte ik veel en zei zij precies de goede dingen - iets wat de dagen daarna nog veel vaker voor zou komen. Tijdens de strandwandeling hadden we het over reizen, het verlangen te leven, de wereld van ons te maken. We willen zien, we willen genieten, we willen schrijven. "Hier woon ik ook."

Haar rust werkt aanstekelijk, maar haar lach nog meer. Geláchen hebben we, tot we uiteindelijk toch in slaap wisten te vallen. En 's ochtends weer, als we ons herinnerden wat er de avond daarvoor zo grappig was. Terwijl we keken naar de sterren of ons nestelden op de bank, vertelde zij over haar reizen en herinneringen. Grootsheid.

Zij leert mij dat het mogelijk is meer te willen en toch nu tevreden te zijn. Dat ik boeken heb te lezen, zinnen te maken, muziek te luisteren en mij mag zijn.

Dat als er één ding is dat ik moet, het 'Eva zijn' is.