Cadiz.

Cadiz, waar we hongerig om vier uur onze brakheid veraten. Waar we slenterden door de straten, stoeiden op het plein, trachten de Zara te negeren, D&G voor dulce & guapo stond. Waar de zachtblauwe en -gele huisjes ons deden denken aan andere werelden, nog verder dan deze. De foto's waren vaak lukraak toch mis en, al dan niet met zonnebril, deden we de arrogante look na die sommige vrouwen daar zo eigen is.

In stilte liepen we over het strand, zijn arm om haar heen, zij een paar meter voor mij en ik sloot de rij met mijn ogen nog op zee gericht. Ik liet de wind alles weg waaien waar ik niet meer aan wilde denken. Met mijn ogen gesloten stelde ik me voor hoe de zee het op zou pakken, met zich mee zou nemen en in de diepte op zou lossen. Niet om het onder te drukken, maar om het vrij te laten. Niemand is gelukkiger binnen de grenzen van mijn hoofd, al lijkt het er nog zo veilig.

De golven braken op het strand onze stilte.