Los Caños & Vejer.

Dinsdag ging mijn wekker om 5 uur af - een tijdstip waarop ik de daaropvolgende dagen ook wakker zou zijn. Ik nam een douche, deed de afwas (je bent wakker of je bent het niet) en ging naar het station waar twee van mijn liefsten net zo wakker waren als ik. Er is geen betere wekker dan schudden van het lachen.

Terwijl we opstegen hielden we elkaars handen vast. Drie uur lachen later stuiterden we neer op Spaanse grond. We knuffelden BM en vulden zijn auto met koffers en geklets. Nog voor we Sevilla uit waren, hoorde ik aan de stilte op de achterbank dat zij dachten wat ik zei. Kunnen we hier altijd blijven?

We reden naar los Caños, waar ik opnieuw de bloemen fotografeerde en zag hoe deze plek dezelfde invloed heeft op hen. We klommen over het hek, renden achter elkaar aan op het strand en terwijl Jazz al pratend met BM haar Spaans ophaalde vertelde Eef me dat ze was vergeten hoe goed genieten kon zijn. Het is te zien op de vijfhonderd foto's die we maakten.

Rond half vier werden we getrakteerd op een lunch die ons zoet hield tot het avondeten zeven uur later. Toen we tussendoor uitrustten in het huis van BM, luisterden we muziek en maakten ook zij zich thuis. Liggend op de banken, het vloerkleed, onderuit hangend in een stoel - Nederland was zo ver weg.

De dag daarna liet ik hen mijn Vejer zien. De witte huizen overal, de rotonde die nu de onze werd, de oude muur en steile heuvels waar ik haar omhoog moest duwen - de magie. Hoe deze kleine wereld zo groots kan zijn. Toen BM vrij was, reden we naar het bos. Ook na deze wandeling trokken we ons terug in huis, waar Eef en ik de rust niet konden vinden. Terwijl BM en Jazz zich nestelden op de bank en ongetwijfeld genoten van de afwezigheid van schaterlachen, deden wij waar we het best in zijn. De hele avond hebben we gepraat over de dingen die we al wel wisten, maar niet eerder zeiden. Ik ken jou. Ik zie jou.

In De Bar aten we chips en toen DR vrij was, nam hij ons mee eten. Salade om half 3 's nachts in een kleine kroeg waar iedereen dat een mooie tijd voor eten is - ik had niet eerder honger, omdat alles in mij al zo gevoed was. En het mooiste moest nog komen.