Bologna.

Donderdag, de mooiste dag. De perfecte middag, het had niet beter kunnen zijn.

Rond half één belden we DR wakker, die op dat moment nog geen DR heette maar dat terzijde. Naarmate de dag vorderde, leerden onze Spaanse vrienden steeds beter Nederlands en dat was niet altijd helemaal de bedoeling. Met z'n vijven in de auto reden we in de richting van Tarifa. Met twee van mijn liefsten op de achterbank; voorin twee beste vrienden die in rap Spaans grapjes maakten die we niet verstonden, maar ons desondanks vermaakten.

Ik hou zo van het landschap daar, de glooiende heuvels met de windmolens, de blauwe lucht en groene velden, de bergen en kliffen, de zee die blauw oplicht in de warme zon. Zachtjes zongen we mee met de muziek, stootten elkaar aan bij mooie uitzichten en ook met gesloten ogen genoot ik. Vijf mensen in één auto die elkaar niet allemaal even goed kennen, maar het was precies goed zo.

En toen Bologna. Er was me al vaker verteld dat het een mooi strand was en ik knikte altijd, uiteraard, alle stranden zijn hier mooi. Hoe kon ik me voorstellen dat Bologna nog mooier zou zijn? Het lichte strand dat op een paar vissen na helemaal schoon was. Overgebleven plassen water waar ik met mijn voeten heel goed in kon stampen. Boten waar we onze te warme kleren en schoenen achter konden verstoppen. Licht zand dat mijn tenen kietelde en nog dagen later in mijn oren zat. We renden achter elkaar aan, lieten ons vallen in het zand, BM sleepte Eef lachend achter zich aan en ik maakte een zandengel met mijn armen. In de branding wasten we onszelf, huppelde en sprong ik, spetterde iedereen, maar vooral mezelf nat.

Op blote voeten liepen we de zandheuvel op. Terwijl zij bovenaan al uitrusten, treuzelden wij achteraan. Regelmatig draaiden we om, om onze kuiten rust te geven en te genieten van het weidse uitzicht.
Het nadeel van één heuvel oplopen, is dat je de volgende ook op wil. Verder omhoog, verder kijken, groter dan de wereld zijn. Tegen elkaar aan lagen we te wachten tot we honger hadden. Met onze benen bungelend over de rand van het zand keken we hoe BM naar beneden sprong en zich begroef in het zand.

In mijn hoofd zong K's Choice: So it's a good day to die - even better to live.

Naar beneden rende ik alleen. Met wapperend jurkje en armen gespreid vloog ik de heuvel af; het zand stoof en de zee lonkte.

Met mijn vingers at ik plakken verse tomaat en sterke olijven. Het water leste de dorst en de wijn was precies droog genoeg. Aardappeltortilla, tonijn met ui, zwaardvis met citroen. Internationale woorden, lippenbalsem, paarden, lolly's en meer grapjes in het Nederlands, Engels en Spaans die absoluut niet voor herhaling vatbaar zijn.

Rozig gingen we naar huis. De dag was nog lang niet afgelopen en we zouden nog veel meer lachen, nog veel meer drinken, dansen, in het Spaans praten over dingen die we nog nooit hebben gedaan - maar dat allemaal pas later. En aan later dachten we niet. Er was geen Nederland, geen dag anders dan deze, geen moment eerder of later dan dat. Vijf vrienden en een hond, muziek en zand in onze oren, spierpijn in benen en buik, een gevulde maag, onbewust omhoog krullende mondhoeken en een hart dat zou ontploffen van geluk als het niet zo wagenwijd open stond.