Sky and salt

De tweede dag kwamen we ’s avonds aan bij de Salar de Uyuni. We sliepen in het zouthotel, waar de muren, het bed, de stoelen en de tafels gemaakt zijn van zout. Zout op de vloer en dus ook zout aan je voeten, in bed en overal. Maar, desalniettemin gaaf.

De zoutvlakte is zo veel groter dan je denkt te zien. Je ziet de horizon, de eilanden, en zo ver lijkt het niet. ‘Tien minuten rijden,’ schatte ik in. Dat deed ik een kwartier later nog eens, en zo nog een paar keer. De afstand die je aflegt, zie je alleen aan hoe punten aan de horizon zich ten opzichte van elkaar verschuiven.

De grond is harder dan hij lijkt, maar net zo zout als je zou verwachten. Ja, we hebben even geproefd. We rennen rond, gaan liggen, zitten, volgen de aanwijzingen op. Iets hoger, je mond een beetje open, kijk eens wat woester. En van een afstandje lachen we elkaar en onszelf uit.

De meeste foto’s mislukken, maar toch: op een plek waar afstand relatief is, je ogen je bedriegen en de wolken dansen op de horizon, heb ik het gevoel dat alles kan.