The Busy Trap: Niets moet

                                                                                                                    imgvia

Lianne tweette deze week een link naar dit stuk:

I am not busy. I am the laziest ambitious person I know. Like most writers, I feel like a reprobate who does not deserve to live on any day that I do not write, but I also feel that four or five hours is enough to earn my stay on the planet for one more day. On the best ordinary days of my life, I write in the morning, go for a long bike ride and run errands in the afternoon, and in the evening I see friends, read or watch a movie. This, it seems to me, is a sane and pleasant pace for a day. And if you call me up and ask whether I won’t maybe blow off work and check out the new American Wing at the Met or ogle girls in Central Park or just drink chilled pink minty cocktails all day long, I will say, what time?

But just in the last few months, I’ve insidiously started, because of professional obligations, to become busy. For the first time I was able to tell people, with a straight face, that I was “too busy” to do this or that thing they wanted me to do. I could see why people enjoy this complaint; it makes you feel important, sought-after and put-upon. Except that I hate actually being busy. Every morning my in-box was full of e-mails asking me to do things I did not want to do or presenting me with problems that I now had to solve. It got more and more intolerable until finally I fled town to the Undisclosed Location from which I’m writing this.

Here I am largely unmolested by obligations. There is no TV. To check e-mail I have to drive to the library. I go a week at a time without seeing anyone I know. I’ve remembered about buttercups, stink bugs and the stars. I read. And I’m finally getting some real writing done for the first time in months. It’s hard to find anything to say about life without immersing yourself in the world, but it’s also just about impossible to figure out what it might be, or how best to say it, without getting the hell out of it again.

De moeite waard om in zijn geheel te lezen en een goede herinnering aan mezelf en aan ieder ander die zo vaak verzucht 'zo druk' te zijn. Ik betrapte mezelf er laatst op 's ochtends al te klagen. Ik ben zo druk. Ik heb geen zin. Poeh, zucht, steun, klaag - wat is het allemaal toch zwaar. Soms mag dat best, bij voorkeur zachtjes, in mezelf en met de nodige nuance, maar beter laat ik het achterwege. Klagen heeft alleen nut als het iets verandert en als ik iets anders wil, kan ik dat beter doen dan erover praten.

Sindsdien houd ik het voor me en spreek ik vaker mijn enthousiasme uit. Wat ben ik blij een baan te hebben. Wat ben ik bevoorrecht zoveel leuke dingen te kunnen doen. Wat een rijkdom, wat een mogelijkheden. Werk hard en doe het vol overgave en:

Lees een boek, luister naar prachtige muziek, zet het internet eens uit en doe de tv de deur uit. Denk niet steeds "ik moet nog," want je moet niets, je wil alleen van alles en zelden wat je nu hebt. Lig eens een middag in het gras en negeer de voortdurende neiging op je telefoon te kijken. Laat je telefoon thuis. Schrijf een brief. Ga voor de oven zitten en kijk hoe de cake rijst. Ga op bed liggen terwijl het stormt, ruik de regen voor hij valt. Wiebel met je tenen tussen de stenen in het water, gooi er takjes in en vis ze er weer uit. En als iemand dan mopperend komt vragen waar je allemaal zo druk mee bent, zeg dan niets.