Familie

Ik deel niet alles in mijn leven. Ten eerste om niet te vervallen in oeverloos geneuzel, maar bovenal omdat sommige dingen privé zijn. Ik kan heel open zijn, maar ik kies bewust wat ik zeg en hoe ik dat doe. Soms denken mensen me te kennen aan de hand van mijn blog en dat zal vast ook deels waar zijn, maar het blijft een beeld. De meesten weten niet hoe ik er uit zie als ik 's ochtends wakker word. Hoe het klinkt als ik echt hardop lach. Wat ik doe als ik bang ben. Waar ik ben opgegroeid. Hoe mijn familie er uit ziet, de gezellige drukte waar ik vandaan kom.

Veel van die dingen deel ik niet omdat ze privé zijn, 'van mij', maar tegelijkertijd zet ik zo de mensen die zo belangrijk voor me zijn wel erg ver uit de spotlights. Ik ben al een jaar of vijf uit huis, maar mijn gezin blijft belangrijk. Ik waai minstens één keer per week nog langs. Vaak vanwege nuttige dingen, maar even blijven plakken is dan wel verleidelijk. Ik heb een sleutel van het huis van mijn ouders en dat van mijn zus en loop er zo naar binnen. Vaak van de één naar de ander en weer terug, al dan niet met twee huppelende blonde meisjes achter me aan. Tussen de middag eten we tosti's, ik haal Lise op van school, samen met m'n moeder duw ik de meiden als ze aan het schommelen zijn en er wordt wat werk verricht terwijl ze op de trampoline springen.

Met Lise praat ik over taal en piano's en blaadjes, of heb de slappe lach tot we allebei buikpijn hebben. Met Benthe kroel ik en maak ik grapjes. Ik klets bij met mijn oudste zus, terwijl ik een poging doe mezelf nuttig te maken. Met papa maakte ik vanavond een fietstocht, en daarvoor zat ik samen met Lise en mama op de bank te luisteren naar pianomuziek. Pap legt z'n hand even op mijn schouder en knijpt zachtjes, mama knuffelt me stevig. Ik weet wat ze willen zeggen.

Dat is waar ik vandaan kom en nog zo vaak ben. Dat is ook nog thuis. Zussen waarmee ik over alles kan praten en die me goed genoeg kennen om me ook op mijn plek te zetten als dat nodig is. Nichtjes die me laten stralen. Ouders die trots op me zijn als het goed gaat en als ik de balans toch lijk te verliezen, me even ondersteunen. Mocht ik ooit nog eens heel hard onderuit gaan, dan heb ik het beste vangnet dat ik me wensen kan.