Volg de rode hartjes

Een houten tafel. Een pot thee, een aantal kopjes, drie soorten chocola. De chaos van bezigheid om ons heen.

Tussen ons in een papier waarop we uittekenen wat we bedoelen. "Nee kijk, zó" en "het moet wel met kleurtjes!" Blauwe lijnen volgen rode hartjes en in het midden prijkt een zon.

We maken een roadmap, van het leven. Moeilijk? Valt mee.

Want wat we ontdekten is dit: het is belangrijk doelen te hebben, maar net zo belangrijk het 'grote levensplan' te negeren. Hoe weet ik nou wat ik over tien jaar wil? Als ik nu een weg uitstippel van hier naar waar ik denk dan te willen zijn, sluit ik me voor zoveel mogelijkheden af.

Stel je voor dat je iets leuks ziet, dat je enthousiast wordt van iets wat buiten het bedachte plan ligt. Het lijkt eng van de weg af het zandpad op te gaan, maar als je denkt daar een hart te horen kloppen, ga er dan vooral heen. Het zou maar zo kunnen dat je vanaf daar een veel betere weg kunt verzinnen dan die waar je je oorspronkelijk op bevond. En wees eens eerlijk: wil je alle kronkels missen? Zijn dat niet de momenten die je je later herinnert? Er zijn ook genoeg momenten dat ik 'de weg' helemaal niet leuk vind, maar de onverwachte tussenstops maken het meer dan waard.

Ik wil geen gebaande paden. Ik wil geen rechte lijn door mijn leven heen. Ik wil een jungle vol afslagen en verrassingen. Ik wil plannen en doelen maken om zo zwemwater te creëren, maar vervolgens spetteren waar ik wil. Plannen zijn mooi en nuttig, absoluut. Ik maak ze graag en veel - uitgebreid alle mogelijkheden op een rij, de beste omcirkeld - en raad het iedereen aan. 

Denk na. Heb doelen, zorg dat je ergens voor gaat, wees gepassioneerd en ren met je dromen mee. Zet de opties op een rij. Maak een plan. 

Om daarna volledig voorbereid te kunnen verdwalen.