Wat ik toen niet schreef

Ik keek met een half oog naar de kalender. Niet omdat ik wilde weten welke maand het was, welke dag het was, wat ik moest doen vandaag. Bijna was ik gewoon doorgelopen, één been bewoog al, toen ik stopte. Omdraaide. Nog eens keek. En dacht:

Het is al drie jaar geleden. Je leeft al drie jaar niet meer. Er gingen al meer dan duizend dagen voorbij zonder jou hier, duizend. Evenveel nachten. Er huist onbehagen in mijn onderbuik, maar ik huil niet. Zou ik moeten huilen? Is dat niet wat nu hoort? Zou ik niet iets meer, iets anders, iets heftigers moeten voelen dan dit? Ik vroeg me toen af hoe lang ik in hemelsnaam zo verdrietig zou blijven; nu vraag ik me af hoe lang ik verdrietig had móeten blijven.

Het verandert. Het leven ging verder, met mij. Het ging met me aan de haal en ik heb nog beter leren dansen. We zwieren, de wereld en ik. Ik had zo graag, zo veel zo graag, maar het ging anders. En voor jou ging het niet meer.

Soms haal je me ineens in. Maanden geleden werd ik midden in de nacht wakker, nachten op rij. Ineens was je daar weer, golfde je over me heen, overspoelde me. Ik bleef zwemmen.
Jij bent mijn grootste verlies en alleen daarom al koester ik je. Jij leerde me hoe weg dingen kunnen zijn, hoe ik misschien wel alles hebben, maar niet alles houden mag. Jij leerde me dat de wereld die ik ken zomaar veranderd kan worden. Dat je nooit alles in eigen handen hebt - maar er altijd íets dat je wel kunt doen.

Dat iedereen kiest. En je daarna maar moet zien of we allemaal nog samen door één deur kunnen. Of we dan niet te hard botsen.

Dat niet iedereen meegaat door die deur. Dat jij achterbleef.

En dat ik niet moet blijven wachten. Dat ik doorging, is goed. Ik moet dansen, vooruitkijken, plannen maken, dromen. Ik mag vertrouwen hebben en genieten, Leven, beter worden in alles wat ik doe, alles leren over taal en toch hoofdletters plaatsen waar ik wil.
Dat ik mijn handen uit moet steken naar degenen die ik liefheb, liefhebben met heel mijn hart, hartstochtelijk zijn in mijn vriendschap.

Jij leerde me dit alles en meer. Boven alles leerde je me dat er altijd meer is, of dat ik dat in ieder geval altijd wil. Zo wilde ik meer van jou, en meer van mij, voor jou. Jij wilde niets meer, niets meer dan alleen nog dat.

Willen wordt pas echt na doen.


Dit dacht ik. Dit voelde ik. Hierna huilde ik niet. Ik glimlachte. Deed de deur open, pakte mijn fiets, en fietste kilometers lang tegen de wind in. De wind liet mijn ogen tranen en ik lachte nog eens. "Kijk nou," dacht ik. "Kijk nou Lisa. Mooi hè, alles."