VEJER: Pizza & Michael Jackson

Mijn haar licht steeds verder op en ik word iedere dag wat bruiner. Je kunt de zon zien in mijn lijf.

Gister las ik weer een boek uit, het begint ergens op te lijken. De eerste bladzijden las ik op het balkon, het midden in de beschutte tuin en het laatste hoofdstuk op het strand. Ik las, luisterde muziek, dacht aan het mailtje dat G.A. me had gestuurd en keek naar wat er gebeurde om me heen. De mannen sloegen een bal over en deden hun best me niet te raken. Er werd gevloekt, geschreeuwd, gelachen en gezweet.

De zon ging in hoog tempo onder, maar met een jasje aan en mijn voeten in het zand gestoken, bleef het warm. Ik wil deze warmte vasthouden onder mijn huid, ik wil haar ademen.

Rond elf uur staken we de straat over. A.E., haar vriend en twee van zijn vrienden, kwamen er bij. Acht mensen, een tafel vol drankjes en vier pizza's. Eten smaakt zo goed als je hongerig bent, omringd bent door leuke mensen en boven je alleen maar sterren ziet. Muzikanten sloten hun ogen en namen ook mij mee in hun vervoering. Ik genoot.

De drummer sloot zich bij ons aan en met z'n negenen gingen we verder. Zeven mannen, twee gestoorde vrouwen. Loungebanken waar we ons op nestelden, een waterpijp en foto's die niet charmant, maar wel heel leuk zijn. Zodra ik ze heb, zal ik ze delen. Toen de muziek stopte, gingen we zelf verder. Ik kan het aantal keren dat ik "beat it" heb gezongen, niet meer tellen.

Opgekropt in een auto, hard meezingen. Zij leunend op mijn knie, of tegen me aan gedrukt voor een foto. De combinatie van Spaans, Frans, Engels en Duits die gesproken werd. Blikken die vragen, vertellen, vertrouwen.

Hoe elkaar kennen geen voorwaarde is voor gezelligheid, maar een gevolg. Dit zootje ongeregeld, deze chaos, ik gedij daar goed in.