Tot het past

"I want you always to remember me. 

Will you remember that I existed, 

and that I stood next to you here like this?"

— Haruki Murakami

Onthoud mij.

Bewaar een plaats in je hoofd, in je hart, voor mij. Hoe ik je schreef, lange brieven - nooit verstuurd, maar je weet dat ze er waren. Onthoud mij, hoe ik naast je stond op het perron, de trein die ik niet nam. De trein die ik wel nam, hoe ik niet naar je zwaaide. De tranen - niet gezien, maar je weet dat ze er waren.
Bewaar alles wat ik je gaf en alles wat je me ontnam. Orden het in kasten, doe ze op slot, kijk er nooit meer naar om, maar bewaar me. Onthoud me. Ik hoef niet gezien of gehoord te worden, ik heb niets nodig, niets dan een ruimte om te blijven. Houd me in je hart, onthoud me tot het past.

Nee, onthouden is niet genoeg. Herinner mij. Sluit je ogen voor het slapen gaan en adem me in. Open de laden en keer ze ondersteboven. Graai door de inhoud, houd de mooiste dingen nog eens tegen het licht. Je hoeft niet voorzichtig te zijn, hier kan niets meer stuk. Druk de stof van mijn lievelingsjurk tegen je aan, ruik de geur van knoflook en kaneel en proef hoe zoet zoute kussen kunnen zijn. Leg alles wat ik heb in de volgorde die je graag ziet, schud me door elkaar.

Herinner je mij. Speel mijn stem nog eens af. Ik beloofde je dat ik zou blijven, maar ik ben mijlenver van je vandaan. Houd me aan mijn belofte, houd me aan een punt van mijn rok vast, laat me alsjeblieft nooit los, want ik kan niet anders dan gaan, wil niets anders dan blijven.

Vergeet wat had kunnen zijn, de droom die ik zo zorgvuldig afschermde van de zon, opdat het maar nooit groeien zou. Weg met de dagen, de uren, alles wat doet denken aan de tijd - die we niet hadden. Herleef me niet voortdurend, maar koester wat er was en zet het op gezette tijden in het volle licht. Kijk naar je handen en, geloof me, als je goed zoekt, vind je de mijne erin terug. Eindelijk pas ik in je.

Herinner je mij. Hoe mooi ik voor je was.