Vejer

Afrika

Gibraltar in de verte

Castellar

08052011
Dit is ook thuis. Ik ken niet alles hier, spreek de taal nog lang niet vloeiend, maar ik hoor hier ook. 


De weg van het vliegveld naar Vejer bracht ik half dommelend door. Ik luisterde An Pierlé, keek naar het landschap dat weidser is dan ik in Nederland gewend ben en genoot in stilte. Ineens zag ik daar afslagen naar bekende steden, in de verte de berg die zo vertrouwd is. De weg slingerde omhoog, bocht na bocht, tergend langzaam omhoog, en bij de laatste bocht konden we dan eindelijk de witte huizen zien liggen.

Vejer, mijn Vejer. We haalden de sleutels op en besloten direct een kop koffie te drinken. Voor mijn ouders uit liep ik de steile heuvel op, huppelde de bar binnen en het gezicht van BM toen hij me ineens voor zich zag staan, ben ik nog steeds niet vergeten. Die avond ging ik weer terug naar de bar, "I missed you, you crazy Mexican guy!" DR knuffelde me stevig.

Door de ogen van pap en mam zie ik Vejer nog eens, nog beter. We gaan uit eten, ik hoor nog meer verhalen van vroeger, praten over mij. Dat ik 'ondanks alles' toch best goed ben terecht gekomen. Ik kijk om me heen en kan niet anders dan denken dat dat waar is. Zie me hier nou, dit is toch een mooi leven? Na het eten loop ik door naar BM. De deur staat open, de wijn klaar.

Het waait hard deze dagen. De Levante giert door de straten, waait de golven terug naar zee en houdt ons wakker 's nachts. Lopen over het strand bij Los Caños doet pijn, het voelt alsof we gezandstraald worden, maar het uitzicht is mooi als altijd. Nieuwe uitzichten ontdekken we samen. Het strand bij Zahara waar ik door de branding loop. Castellar de la Frontera, een klein dorpje, bewoond door kunstenaars. Prachtig uitzicht op een stuwmeer. De rots van Gibraltar, Afrika zo dichtbij dat ik denk haar haast aan te kunnen raken.
Ik beoordeel alle plekken. "Hier zou ik wel een boek kunnen schrijven," zeg ik terwijl ik kijk naar de wilde zee. "Dit is een ideale plek om een boek te lezen," over de oude stadsmuur.

"Dit ben jij," zegt pap wanneer we uitkijken over de heuvels en de zee die langzaam verkleuren. De parapantes landen een paar meter voor ons, een prachtig gezicht in de rode avondzon.
Toen we onderweg van Sevilla naar Vejer waren, vroeg mam of er een leuk koffietentje was onderweg. Ik wist het niet.
"Stoppen jullie nooit onderweg?"
"Ja, op de heenweg wel, maar op de terugweg niet."
Mama kijkt verward, papa begint te lachen.

We kijken over de heuvels. "Dit ben jij. Het is nieuw en anders genoeg dat het nog leuk is hier te komen, maar je bent hier zo vertrouwd dat je de weg naar Vejer de terugweg noemt."