De bodem

Ik zie hoe je gegroeid bent, al zie je het zelf nog niet.
Zelf zie je alleen hoe vaak je valt, dat het steeds opnieuw zo'n pijn doet.
Je vindt het maar hard: de bodem, het leven, de mensen om je heen. Denk niet dat ik het niet snap, want ik weet hoe het is. Ik ken de plek waar jij bent maar al te goed. Als je goed kijkt, zie je mijn naam in de muur staan gekrast.

Dat je valt, betekent niet dat je niet beter bent geworden.
Je telt de keren dat je de grond onder je voeten verliest en ziet geen verbetering.
Stop met tellen. Stop met afstrepen. Verzet je niet tegen de val, tegen het suizen van de lucht langs je oren, tegen het donker.

Je valt, hard. En daar kan je niets meer aan doen.

Het geeft niet, dat verzeker ik je. Als je wil, mag je er zelfs wel even bij huilen. Doe dat vooral, huil maar net zo hard als je valt. Strek dan je benen, span je spieren aan. Sluit je ogen, verzamel je kracht en wacht tot je tenen de bodem raken. Zet af.

Ik zie hoe je gegroeid bent, ik zie het aan de snelheid waarmee je weer boven komt.
Diepte meet je niet in afstand, maar in tijd.