Hoe het eindigde

Om half vier 's nachts zouden we de bus naar London-Stansted instappen en vanaf daar terug naar huis vliegen. Zonde om een hostel te boeken als we daar toch maar een paar uur zouden zijn, dus we besloten onze tijd tot de laatste minuut te benutten. Ergens een leuke kroeg zoeken en daar tot laat dansen, in een roes terug naar Nederland, daar wel bijslapen.

Niemand van ons had zich gerealiseerd dat dat niet zomaar gaat. Niet op dinsdagavond. Zeker niet in Londen, waar we na half twaalf nergens meer binnen kwamen. "I'm sorry, we're about to close."

Voeten met blaren, knieën beurs van het vele lopen, loom van het eten - wat doe je dan?
In ons geval dit:
Je kijkt de jongen die ons al dagen zo lief door de stad heen heeft geloodst lief aan (of laat BV dat doen) en neemt zijn woonkamer in. We overwogen nog even Risk te spelen, zonder bord. "Ik sta op Groenland en heb blauwe legers. Ik gooi zes en ik win, ik vernietig jou!"

De slaap won. Nadat we door ons repertoire flauwe grappen waren, viel de één na de ander stil. Toen ik even mijn ogen open deed zag ik hem naast mij nog wakker verder tekenen. Zij lag met haar mond open in de ene stoel, zij opgekruld in de ander. Zij lagen languit op de harde grond, ongetwijfeld in hun hoofd de tijd vertragend.

Ik glimlach een beetje en ga verliggen, de rode bank ondersteunt op geen enkele plek waar het nodig is, maar het geeft niet. Ik lig in centrum Londen, in een woonkamer, omringd door leuke mensen en ik mag nog heel even verder dromen.