Vriendschap

Er zijn de groene heuvels, waar ik zo van ben gaan houden. De prachtige uitzichten en de overvloed aan goed eten. Dat ik soms begroet wordt met een knikje, "hola Eva", alsof ik hier hoor. Dat de hond zich aan mijn voeten nestelt en de koeien alle ruimte hebben.

Dat alles.

Maar vorige week stond vooral in het teken van vriendschap.

Er is natuurlijk BM, die mij de mooiste plekken liet zien, me meenam naar restaurants, bossen, stranden waar ik anders nooit zou komen. Dompelde me onder in het Spaanse leven. Iedere keer dat ik daar ben, krijgt onze vriendschap meer waarde. Ik ben natuurlijk maar een jong Hollands meisje dat langs komt waaien, maar dat geeft niet. Als ik de woorden niet ken, knik ik instemmend of schud berustend mijn hoofd. Als we na sluitingstijd nog met zijn drieën in de bar zitten, praten we in snel Spaans over muziek, over kunst, over schrijven, over leven en vriendschap en alles wat we willen.
Tegenover al het Spaans dat hij mij heeft geleerd, staat slechts één Engelse zin die hij van me aan wilde nemen. Take it easy  - en dat is alles wat ik terug kan geven in ruil voor de gastvrijheid, de vriendschap die hij geeft.


Ook DR leerde ik kennen toen ik daar in november was, maar hij is de afgelopen keren veranderd in een vriend. Ik ben regelmatig van mijn barkruk gevallen van het lachen om zijn ontzettend incorrecte grappen, en ik kan geen pizza of meloen meer normaal eten. Zijn uitleg van karma is iets waar ik eigenlijk niet om zou moeten lachen, maar ik kan het niet helpen. Het was op zijn balkon dat BV en ik ontspanden in de middagzon, met nog twee anderen deden alsof het zomer was. Zijn bank is warm en zacht en staat voor de grootte van zijn, soms gesloten, hart. Ik ben blij dat ik er altijd welkom ben.

En dan BV. Zet ons bij elkaar en het wordt leuk, altijd. Zelfs als we elkaar midden in de nacht voor het eerst in jaren tegen de muur willen duwen, is het nog leuk. We worden verdwaasd wakker en realiseren ons dat we de avond ervoor zijn weggelopen zonder te betalen. We lachen elkaar uit wanneer we van Ja naar Jammer gaan en als de één weer eens zegt wat de ander denkt, wordt er gegild en gelachen.
"Get out of my head!"
- "No, I like it there, I know where to go!"

Als dat ene nummer speelt, kijk ik op om haar naar mij te zien kijken. Als ze danst en straalt, weet ik wat ze denkt. Als we wakker worden met Pijn Overal maakt zij koffie en pak ik haar boek, een uur stilte in de zon. Ze beeldt zich in dat ze een stoere cowboy is als ze voor het eerst in tien jaar weer op een paard zit en ik mag lachen om de spierpijn achteraf. Op haar schouder val ik in slaap.

Ik kan blijven praten over hoeveel ik hou van haar, hoe ook zij nu in mijn hart zitten, hoe dat groeit en hoeveel liefde ik terug krijg, maar het heeft geen woorden nodig. Het blijkt uit de warmte van mijn armen vlak voor ik me omdraai, uit de glimlach op mijn gezicht als ik door de douane loop.
Ik vond het deze keer minder erg om weg te gaan; alsof ik even de deur uit loop en zo weer terug kom. Alleen ben ik nooit helemaal weg.