Where the brave girls go

Over precies twee weken stap ik in het vliegtuig naar Londen. Vier dagen op stap met leuke mensen, met BV genieten van hoe de mensen daar praten, wel of niet slapen in een goedkoop hostel.

Vijf weken later laat ik mijn ouders Vejer zien, Afrika, de stranden, hoe fijn ik het daar vind. De laatste dag gaan we naar Sevilla, waar ik nog niet meer van heb gezien dan het vliegveld en de lichten vanuit de lucht.

Weer een maand later laden we de auto vol met eten en drinken, zomerjurkjes, slippers en boeken en rijden we naar Berlijn. Ik ben één keer in Berlijn geweest met oud & nieuw en wat ik me daar nog het meest van herinner is welke schoenen ik toen aan had en hoe koud tenen kunnen zijn als er sneeuw je sokken in trekt. Ik heb Berlijn altijd al een keer in de lente willen zien, en dat gaat nu eindelijk gebeuren. Met Vriendje en BV trek ik me vijf dagen terug, lees ik boeken in het park, huppel met haar aan mijn hand door de straten terwijl hij naar ons lacht, eet ik ijsjes, dans ik tot het licht wordt, geniet van het gezelschap van hen die ik zo lief heb. Ik kijk er naar uit.

Steeds meer maak ik me de wereld eigen, voel ik dat dit míjn wereld is. Deze winter was daar de basis van - laat nu de lente maar komen. Ik bloei zo mooi in de zon.