#3 - On the Road

Het heeft even geduurd, maar na lang wachten is de verfilming van Jack Kerouac's On the Road er eindelijk. De filmrechten zijn al sinds 1979 in handen van Francis Ford Coppola, maar de film ging pas vorige maand in première in Cannes. De regie was in handen van Walter Salles (The Motorycle Diaries) en de cast bestond o.a. uit Garrett Hedlund (Dean), Sam Riley (Sal), Kristen Stewart (Marylou), Kirsten Dunst (Camille) en Viggo Mortensen (Old Bull Lee).

Geef me een film over een roadtrip, vol literaire verwijzingen, een stel mooie mensen en prachtige landschappen en, inderdaad, I'm in. Toch had ik van tevoren mijn twijfels: zou de film de volledige 2,5 uur kunnen boeien? Is Garrett Hedlund in staat Dean goed neer te zetten? En Kristen Stewart? Echt?! Ik blijf haar zien als het meisje dat de Twilight-films definitief om zeep hielp.

Alle twijfels waren onterecht: ik wil deze film nog een keer zien! En nog eens, en nog eens, en nog eens. Het is geen film die me meesleept in het verhaal; ik bleef altijd aan de zijlijn staan. Maar juist vanaf daar is het goed toekijken hoe Sal door Amerika reist en zich verliest in sex, drugs & jazz. Tot mijn verbazing overtuigt Kristen Stewart als de jonge, wanhopige Marylou: ogenschijnlijk vrijgevochten, maar eigenlijk gewoon verloren. Dat geldt voor hen allemaal, maar nog het meest voor Dean, het personage gebaseerd op Neal Cassady.

En dat is eigenlijk de voornaamste reden waarom ik zo van On the Road heb genoten: Garrett Hedlund schittert als Dean. Ja, het is een prachtige man en weinig mannen dragen een wit t-shirt (of hun naakte lijf) zoals hij, maar dat is uiteindelijk niet waar het om gaat. De manier waarop hij z'n mond beweegt als hij praat, zijn diepe stem, zowel de koning van zijn wereld als degene die het steeds opnieuw kapot maakt. Is dit dezelfde Garrett als in Troy en Tron? Ik geloof het bijna niet; Garrett ís Dean.

Ook Tom Sturridge als Carlo (het karakter gebaseerd op Alan Ginsberg) is innemend. Carlo had als homoseksuele dichter zo makkelijk een karikatuur kunnen worden, maar Tom geeft hem diepte, nuance en maakt hem geloofwaardig.

Sommige critici noemen de film saai, oppervlakkig, de jongens 'doen maar wat'. Wat mij betreft is dat juist het hele punt. Er is geen duidelijk plot, geen "en ze leefden nog lang en gelukkig" - maar is dat er ooit? Dit is de roadtrip die je niet altijd zelf wilt beleven, maar wel wilt zien. De sterke verhalen die je niet zelf vertelt, maar wel wilt horen. De zoektocht die geen pasklaar antwoord oplevert, maar daar ook niet om vraagt. Sam Riley is als Sal inderdaad niet de ster van de film, maar uiteindelijk draait het ook niet om hem. Het is deels het verhaal van een jongen die zijn ongeïnspireerde leven zat is, maar vooral het verhaal van de jongen die die inspiratie ís. De man die iedereen om zijn vinger windt, zelfs het leven zelf verleidt, altijd, altijd onderweg is - en niet de wortels heeft om te blijven, al zou hij het willen. 

Je kijkt, leeft mee en geniet. Droomt weg bij het uitgestrekte landschap en lacht mee als Dean weer eens stralend vertelt dat hij een idee heeft. De muziek zweept op en je hoopt, al weet je eigenlijk niet waarom en waarop. Dat ze altijd bij elkaar blijven en de roadtrip nooit ten eind komt, of dat ze hun plek vinden en leren ergens te blijven. Carlo blijft me bij in zijn kwetsbaarheid, Marylou om haar seksualiteit die haast wanhopig is, Sal in zijn zo herkenbare zoektocht naar de juiste woorden en zijn verhaal. 

En Dean - Dean kruipt ergens onderweg ongemerkt onder je huid en dat hij je hart heeft geraakt, merk je pas wanneer het uiteindelijk breekt.

So in America when the sun goes down and I sit on the old broken-down river pier watching the long, long skies over New Jersey and sense all that raw land that rolls in one unbelievable huge bulge over to the West Coast, and all that road going, and all the people dreaming in the immensity of it, and in Iowa I know by now the children must be crying in the land where they let the children cry, and tonight the stars'll be out, and don't you know that God is Pooh Bear? [...] And nobody, nobody knows what's going to happen to anybody besides the forlorn rags of growing old, I think of Dean Moriarty, I even think of Old Dean Moriarty the father we never found, I think of Dean Moriarty. I think of Dean Moriarty.