Foto: Boston, Big Picture - Afghanistan
Een gebroken land toont zich het best in scherven. De randen rauw, het beeld versnipperd. Wie kijkt nog om naar wat er over blijft? Wie ziet nog iets in de resten?
Verbeelding vertekent en vervormt, voegt toe en verfraait. Het vereist moed te blijven kijken, alsof je alleen daaraan al je vingers snijden kunt. Alleen de sterksten houden halt, kijken, kijken en kijken tot ze zien. Niet de kapot geschoten huizen waar slechts de kozijnen nog van staan. Niet de kogelhulzen naast het knikkergat. Niet de waarheid die zich met geur en al om je hoofd slaat zodra je opkijkt. Nee: zeegroene muren en stoffen in de kleur van warm zand, de wind die de smaak van koriander draagt en ieder geluid weer ongeremd.
Meer?
Het hele stuk (én dat van Roos) vind je hier op seeifitblows.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten