My first race - I did it!

Mijn benen lijken van lood, mijn buik rommelt onprettig en diep ademhalen lukt bijna niet. Ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Hoe lang moet ik nog? Volgens de app op mijn telefoon heb ik de afstand al ruim gelopen, maar ik zie de finish nog niet. Nog een paar stappen, en dan nog eens en nog eens en nog eens. Ik ben er bijna, ik hoef alleen maar mijn ene been voor het andere te zetten, meer is het niet - maar het lukt me amper.

Dan hoor ik een stem boven het geluid van mijn muziek uit. Ik hoor mijn naam, ik hoor aanmoediging, mensen grappen en met de laatste kracht die ik heb ren ik op het spandoek af en er onder door. "Ik vraag me toch af naar welke muziek* die meisjes naar luisteren, kijk dan met welke grijns ze over de finish heen komt."

Ik zie de lachende gezichten van M. en zijn broertje, alle mensen die al eerder aan zijn gekomen, alle toeschouwers, maar vooral: bekertjes water en stukjes fruit. Nog nooit eerder was sinaasappel zo lekker. Ik ben trots, maar ook een klein beetje teleurgesteld. Ontlading en opluchting maken dat ik eigenlijk ook best even heel hard wil huilen. Ik wil een vreugdedansjes doen en languit op het koele zand gaan liggen. Uiteindelijk laat ik me zakken op een bankje en kijk een tijdje verdwaasd voor me uit.

Wat was het zwaar.

"First you feel like dying, then you feel reborn."

Ik wilde de 7.4km zonder wandelen uitlopen, maar dat is me niet gelukt. Al tijdens de eerste kilometer voelde ik: dit wordt zwaar. Mijn benen voelden slap, ik moest mezelf vooruit duwen. Het was warm en benauwd en de route ging grotendeels over onverharde paden. Een prachtige route, maar wel een stuk zwaarder dan lopen op asfalt, zoals ik normaal doe. Na 3,5km heb ik even gewandeld, toen ik water kreeg na 5km nog eens en bij 6km nog eens. Ik wilde hoe dan ook rennend over de finish, dus de laatste 1.5km heb ik uitgerend. Ook al wilde ik stoppen. Ook al konden mijn benen niet meer. Ook al zat mijn neus verstopt en kon ik alleen nog oppervlakkig door mijn mond ademen. Steeds meer mensen zag ik stukjes wandelen, maar het laatste stuk rende iedereen. Bijna, dacht ik bij ieder paaltje. Bijna, echt bijna. Nog één bocht. Nog een paar bomen. Op mijn telefoon hield ik in de gaten hoe ver ik nog moest, maar blijkbaar klopte dat niet helemaal. Opgelucht zag ik dat de 7.4 dichterbij kwam - en overging in 7.5, 7.6 en nog steeds geen finish te zien.

Een ongelukkig geparkeerd bestelbusje blokkeerde mijn zicht op de finishlijn, dus tegen de tijd dat ik het spandoek zag, was ik er al bijna. Ik dacht dat ik op was, niets meer in me had, vervloekte mezelf om dit vreselijke idee. Waarom moest ik nou zo nodig een wedstrijd lopen? Waarom nou per se 7.4km terwijl ik de 5km amper onder de knie heb? Is dit nou leuk? Echt Eva, kon je niets beters bedenken om te doen? Is dit nou wat je wil?

Terwijl ik daar over nadenk, voel ik mijn benen onbewust versnellen. Een echte eindsprint zit er niet meer in, maar ik ga vol over de finishlijn. Het meisje dat nooit sportief was. Dat de coopertest uitwandelde. Dat oprecht geloofde dat dit niet voor haar was weggelegd. Datzelfde meisje heeft het gewoon gehaald. Misschien niet zoals gehoopt, maar dat komt wel. Ik ben verbaasd, zo dood als ik me 100m voor de finish voelde, zo levend voel ik me nu. Terwijl ik op een sinaasappelpartje zuig, kom ik bij en denk ik uiteindelijk slechts twee dingen:

Wat is dit lekker.

Wanneer mag ik weer?

*Momenteel favoriet, op volgorde:

1. Saul Williams - List of Demands

2. Eminem - Till I collapse

3. Outkast - Hey ya

4. Linkin Park & Jay-Z - Numb/Encore